И покрај тоа на филмот не му недостигаат хичкоковски потези; така веќе самото ограничување на случувањето на чамецот за спасување среде море не е никаква површинска екстраваганција, туку е втемелена со типична хичкоковска драматургија, кадешто напнатоста од ширината на случувањата се пренесува во „длабочина”, во 156                                                               Margina #22 [1995] | okno.mk           заплетканите, удвоени меѓусебни односи - драматичен контраст на некој настан е           неговата сопствена темна, задна страна, а не надворешната противигра.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 22“
              
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Мора до определен ден да стигне во Шведска.
               
             
           
            
            
              „Омраза - длабоко“
               од Драгица Најческа 
              (1998)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Оттука не ни е веќе тешко да заклучиме дека во овие филмови вистинскиот           трагичен јунак е остарениот, галантен, но „виновен”, „негативен” татковски лик - мора           до крај да бидеме заслепени со холивудската идеологија (што Хичкок тука успешно           ја минира), ако не забележиме дека и Дописникот и Озлогласената се изградени на           контрастот меѓу „негативниот јунак”, кој е во суштина единствената човечки привлечна           личност, и „позитивниот јунак”, кој е сосема банален лик - а во тој контраст секако           не ни е тешко да ги препознаеме спротивностите меѓу поединецот на „автономната”           етика и „хетерономниот”, „кон другите насочен” поединец.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 22“
              
              (1995)