може (гл.) - ќе (чест.)

Слушнав како ѝ рекоа на мајка ми: „Мајко разбуди ја Ласа да ја видиме, оти којзнае дали уште еднаш ќе ни се пружи прилика да дојдеме во селото, бидејќи сега ќе нѐ испратат на Грамос или Вичо, па може ќе загинеме...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Човекот во престилката и Живко се испоздравија како да служеле заедно војска, но Живко сепак стаса да му спомне на Предо да ја паркира колата во најдлабоката сенка, зашто овде сонцето особено печело напладне а ние може ќе се задржиме дотогаш, мислејќи притоа на месото посолено со црн пипер и на рибата обложена со коприва.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Но секогаш кога ќе можам ќе дојдам.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Може ќе му дојде кусо кога ќе жнееме, ама ќе се снајде.“
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Може ќе го снема и нема да дојде веќе.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Ако можам ќе ѝ пратам абер по баба Анча, но не верувам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
А пак ако не ми наполниш три вреќи лаги, да знаиш оти ќе те загубам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Кажи, честити царе, што е - му рекло - ако можам ќе ти го сторам, а пак ако не можам, нема да ти го сторам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откоа виде оти сите ќе 'и испасам и пак дома ќе му 'и донесам, и како што му 'и донесов, прати сина си тебдил да ми купи еден за да ми се скусат зајаците, арно ама откоа му зедов многу пари на сина му, му дадов еден зајак, арно ама му удрив и еден муур одзади на бутот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Да е ноќ со месечина, Ангеле може ќе ме праша: оти, тате, само по нас оди месечината? Кај ние, таму таа... Напред!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па, слези од атот, може ќе ти помине лутината ако позборуваме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И си додава во мислите И добро е што тогаш не се сети на тоа, зашто во стравот може ќе се излажеше и ќе застанеше, па заптиите врзан ќе го отераа на ујќумат, а таму...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А со нив, со птиците, може ќе се вратат и тие, луѓето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ех, вели Цветан Велјаноски, ако ни успее ова со општинава и со училиштево, отпрвин ќе ни служат само нас, ама после, ко ќе ја видат ползата од нив, може ќе се здружат со нас и веселчанци и тројкрстчанци и тополчанци, а може и некои подалечни села.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Знаеш, вели, може ќе те послушам, може ќе дојдам да спијам со овците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Што знаеш, вели потоа, може ќе се согласам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Оние кои што некаде кон средината на осумдесеттите даваа заклетва дека ќе бидат лојални на принципите на извидничкиот кодекс во херојското село Лавци битолско, може ќе се сетат на следново.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
А, за секоја евентуалија, за нечитачите, на тезгата ќе изложам грицкалици за нокти за нервозни гризачи, камен за распукани петици, жилети за очајници и фластери за оние што по сечење вени стануваат пишман, па, ако пишаниот збор случајно не им се допаѓа и оние од инспекторатот при министерствата за разни и безобразни, како и за сѐ и за ништо, може ќе бендисаат некое сино пенкалце или запалка со која ќе оди резервоар со плин за полнење за штедливи, со моето отпечатено име со златни букви на него, како кандидат за – ништо и за никаде!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Довидување, мило мое, може ќе се сретнеме пак во некој друг живот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
По патот за Кичево, Ристо ми зборуваше: Другарке Милке, многу пофално се изразија твоите од штабот на баталјонот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Милке, сè што знам и можам ќе ти го пренесам тебе и ти ќе бидеш мој заменик.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ако не пресечеме веднаш, може ќе им текне и светец со време да го направат овој Ѓорѓи Кратовец?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тодора длабоко зеде воздух: „Може ќе си речеш, оче, каква ли е оваа жена.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Да ги собереме селаните да видиме, што има по некоја пара да ви дадеме, па за друга година кажете ни, колку можеме ќе толчиме глава, ќе даваме, нема што, ако веќе старите бераати не важат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Може ќе се чудиш, ама едната од нив е илустрирана енциклопедија за моето најомилено животно, мачката!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Може ќе дојдат други, има неплодни краишта во земјата има и гладни и сиромашни луѓе, ама од нашите не ќе навабат други за тука.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Нарамникот е голем, може ќе има за цел ден, ама и тежината во неа исто така станува голема.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Твојот Адам без тебе и без Ева лута му остана само крвта за да им пали кандила на боговите може ќе ти пораснат нови раце никојпат не сум се родил заедно да се родиме!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Да можев ќе ја подберев со клоци.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Дури сум шив, сè што можам ќе ти сторам.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)