може (гл.) - ништо (зам.)

Кругот на маската сега веќе беше толку блиску што од него не можеше ништо повеќе да се види.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој му тврдеше на Татко, позајмувајќи му книги од Декарт на читање, дека без вистинското картезијанство, односно рационална и длабока анализа и размисла на природните и општествените процеси не ќе може ништо целосно да се разреши на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не можејќи ништо да кажат, разгледаа наоколу и кога не видоа никого, помирено, полека, го продолжија патот пред војниците. Се движеа малдисано и безнадежно.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
И тоа го гледаш, но не можеш ништо да помогнеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури и со здивот не ни можат ништо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можев ништо да замислам без крај.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако нема господ, си мислам, тогаш значи не може ништо да се измине и дека нема крај ни висината ни вистината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можам да се бранам, што се вели, не можам ништо да му кажам, сосема сум му ја оставила устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можеш ништо да ѝ преречеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Се шумкаат, така е. Кога ќе заспиеш, ќе легнат врз тебе и ќе ти го затнат грчмакот со густа брада.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Брадите горат. На коските огнот не им може ништо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Погледна во ќостекот што му беше свадбен подарок и кој сега го мереше времето во неговото одајче, закачен на шајка над неговото зглавје, но во густиот мрак не можеше ништо да види.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кокошките ќе се раскокодакаат, ќе претаат со нозете, ќе ги шират крилата, ама не ќе можат ништо да сторат, ќе дозволат да бидат однесени во просторијата под плочата каде што Чана веќе приготвила легало за неа и за нејзините пилиња веднаш до другата просторија во која ја смести својата мајка , нејзините бовчи и себе си.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ем јас чунки сум прв на земјава наша, како војводата ваш што го имате во Прилеп, така и јас сум овде, - да сум ја опколил сета земја околу наоколу сум видел оти не може ништо да се прибере од лоши спили и далги.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Мојата улица е мала и безимена, со обични радости и обични грижи, и да нема зеници од сонцето подгорени не ќе може ништо со светот да ја зближи.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
4. Стрвна спирала Штом премногу претскажуваш стрвна астрална спирало милост имај за трпеливите за лифчињата на душата врз коишто го истураш штедро твоето мастило моровата моќ, индигото од тебе зависи дописот со небесата ритамот и римата, или и ти не можеш ништо кога густината се ретчи комплексите малаксуваат согласјата се упростуваат - само Отецот сам самцат стихува сушноста – сушта суштина суштествено суштествува всушност, меѓу четири ѕида стисната слободата ѕирка, се ѕвери нагоре, а таму (уууууууууууу) сѐ се движи во обратна насока гледано одоздола ааааааааааааааааа: или времето оди наназад или човекот е свртен наопаку опак Закону, злорад Реду приказание, Име имаш ли?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Не можеш ништо да го прашаш, не смееш ништо да му преречеш. Се плашиш да не излезе зборот настрана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мрднувам со рацете, се пофаќам. Да бев мртов, сигурно не ќе можев ништо да помрднам. И ќе смрдев, ко отепан гавран.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)