Ниту еден извор одовде не истечува  па сепак кренав наоколу ограда  и ја затворив со врата  Ги израмнив зад себе  сите траги  да не изгазат по нив птиците  патеки за големи јата  (О каков градител ќе бев  ако не се зафатев со зборот)  А можеби ова беспаќе  што од светот јас го оградив  ќе поттикне кај некого желба  да открива нови патишта  Сега седам скрснозе и знам  оти сонот завршува наеднаш  На преслапот некој друг ќе втаса  и ќе мисли исто како јас  оти ова напуштено лозје  сал на него со години чека.
               
             
           
            
            
              „Посегање по чудесното“
               од Србо Ивановски 
              (2008)