крене (гл.) - глава (имн.)

Но сепак, и покрај сите перипетии, како што наведува уредникот на оваа студија – нашите работници знаеле да се одважат, да кренат глава и да организираат штрајк.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Од начинот на одот со крената глава, како освојувачи на светот, па сѐ до величественото држење на ставот, нивната непопустливост...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тој ја крена главата од отворените книги и, со вечно благиот израз, го прифати загрижениот поглед на мајка ми. – Прости – започна веднаш мајка ми – што те вознемирувам во оваа доба. Морав.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Тука беше и јаничарството и, крајот, итрината „Остави да се крене глава, па сечи!”.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Та јас сам можев река од крв да пуштам да тече по Балканот, - рече тој и при тоа одеднаш му набрекна вратот, ја крена главата и јас се најдов лице в лице со лик на страотен јунак од сказните. Наши.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Рајата ја крена главата, - рече дервишот. - Не чини, не чини, ефенди! - продолжи Турчинот со засукани мустаќи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- А зошто да му честиташ?! - Зар затоа што ја буни рајата и прави во царството немири? - праша Турчинот со засукани мустаќи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ја кренав главата и се изгледав наоколу. Во тој миг се случи тука да врви Пере Катин, зетот на Сотира Лекоски.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога ја кренав главата, веројатно сум изгледал толку бесно, што Пере почна да се помрднува на местото и да ги преместува нозете една на друга.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој ја крена главата, како човек предизвикан, и некое време ме гледаше испитувачки, потоа ја зеде слушалката и нешто зборуваше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Така насмевнат, бев ја кренал главата и бев ја свртил настрана кон патеката што водеше нагоре кон другиот дел од селото.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја кренав главата. Сетив дека ветрот се стишал и низ едно од стаклата на прозорецот ја видов големата месечина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но таа помина пред Боцевата берберница во едно убаво пролетно утро, со ведро крената глава, и Соколе веднаш почувствува дека е свршено со мирното созерцавање и дека отсега ќе ја чека само неа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Оттука веќе нема каде: сите насони се вкрстуваат во точка отаде крајот: секое распатје - распетие...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Знаме на љубовта - Конзуле, конзуле, заробени ни се војските, одново кренаа глава Македонците...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Крена глава стара баба, крена, сја опули, а из очи с'лзи капат, роњат сја как бисер.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Аргир крена глава, го погледна, но не најде збор да му одговори.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Често пати, кога ќе му викнеа мајсторите, небрежно и со потценување, како и на другите помлади: „Еј, момче!“, се штрекаа, штом ќе кренеа глава и штом ќе го видеа Велета исправен пред нив со неговиот сериозен и секогаш длабоко замислен израз на лицето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тогаш Веле не можеше да ја крене главата и да ги погледне во очите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Прво дојде братот на Павле, на некаков книговодителски курс, - остана цел месец кај нив.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Неиздржливо... Неиздржливо... - Да не ви се слошило, другар?! Тој се тргна. Крена глава.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој запре со свирењето, растревожено крена глава.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Поезија? Глупост... Се тргна Бранко и уште поогорчено промрмори: - Сѐ е студено, безчувствено... Гневно ја крена главата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но таа зима имаа непредвидени трошоци. Не кренаа глава од гости.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Добиените звуци се сретнаа над ливадата, се смешаа и се претворија во една ѕвонлива, еднолична музика. Бојан ја крена главата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Само златото може да не потемни со векови“ - си помисли Бојан, па држејќи го предметот в рака, се исправи, ја крена главата, напнат да извика, но в миг некаква нејасна мисла, некаква непозната желба го запре.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Елена стоеше пред шаторот со високо крената глава и со раширени раце.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Една вечер, додека седеа пред шаторот на ниски столчиња и ги бележеа резултатите од денешните ископувања, инженерот Александар праша: - Што велиш, да испратам по Елена? Доктор Коста ја крена главата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Успеавме! - ја крена главата Денко. - Успеавме! - викна силно, радосно, па го крена девојчето и го положи на ливадата, малку настрана од стубелот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сега сето нејзино тело мина низ занесен трепет и таа импулсивно ја крена главата кон него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога се обиде да ја крене главата неочекувана остра болка му ја повлече назад на перницата, каде што остана да се одмора со чувство на тапост и тежина, со придушени удари во слепоочниците, а челичен обрач му го притискаше челото.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога се свртив, станав свесен за глувата осветленост на дворот, па ја кренав главата и ја здогледав полната месечина што, со својата млитава обесена на небото, ми поделува како огледало во коешто се огледувам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Застаната пред затворената порта, со патерицата сѐ уште под левата мишка, ги потокми трите прста од десната рака и, носејќи ги кон челото, ја крена главата упатувајќи го погледот кон небото по што се прекрсти.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тешко му беше да ја крене главата да го извиди Илета, но затоа десното уво го имаше начулено по слух да му го расебети изгледот и табиетот на новодојдениот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Арно ми рече мајка ми. Почекај, ќерко, времето нешто се буричка и ја крена главата кон небото.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој ме погледна и не ја крена главата; потоа шмркна со малиот нос и развлече: - Ми се потсмеваш? - Не. Жими свети Никола.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Наеднаш, како да се разбуди, ја крена главата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сосема ги бев изумил станарите на мојата топола. Не е случајно тоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Луѓето ги влечат за нос потребите. Многу поретко спомените.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Зборуваш, зборуваш, а друг ни беше зборот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Посакав да речам: Ете, олку од мене, свршеток на приказната, и ја кренав главата, погледнав кон Даскалов, сакав да го утврдам впечатокот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Морам да признаам дека не бев размислувал доволно кога одлучив да ја кутнам тополата за да имам материјал при преуредувањето на воденицата во викендица. Изгледа заборавив да ја кренам главата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зборував за една бура. А бурите се такви нешта што брзо поминуваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А како си го замислуваш тој друг збор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А и да ја кренев главата, зарем ќе го изменев решението?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Конечно, ја крена главата, погледна во логотетот, и откако виде дека овој, со калем на своето сочинение испишал под првото нешто малума, а под второто такете, рече: „И јас мислам како логотетот“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Што ти е, човеку?“, го прашав. Тој ја крена главата, бавно, и јас видов дека целосно е пијан.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Нурнав во книгата и до доцна не ја кренав главата од нејзините страници.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Гошко ја крена главата. Зачуден гледа во деда си.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Се занишаа тревите, ги кренаа главите цвеќињата, замолкна Штурчовата виолина.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ја крена главата и како да рече: „Гледаш? Ти велев?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кренаа глави луѓето, ја снема реата и смрдеата од воздухот, заџивкаа џивџаните, проработеа дуќаните и меаните, гранапите сечеа точки и купони и го делеа лебот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кучката ја крена главата и се загледа во него милно, блажено, галежно.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И, токму што ја спушти кадилницата попот и се опита да се качи на колата да седне до коларот, како што беше редот, срипаа коњите, се вознемирија, ги начулија ушите, ги кренаа главите и звиснаа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Клечејќи така на подот, ја кренав главата и се загледав во неговите очи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој поглед не можев да го препознаам, тој поглед беше таков, туѓ и изменет, веќе некое време, но сега за првпат ја сфатив вистинската причина за промената.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Соња ја крена главата, се сврте и се загледа во тетка Стана.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Јас ја кренав главата и видов една ѕвезда што се заниша и што падна од небото над манастирот. Каде што падна и отец Висарион. 21
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако ја кренам главата; - Кај гледаш, вели. - Кај да гледам, му велам, кажи кај да гледам, да не прогледам. - В земја, вели Јон, оти ќе се сопнеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се тресел, застуденувало. - Зошто не спиеш?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со возбуда ја кренал главата чувствувајќи ги ударите на срцето во сите свои жили.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Македонците се борат за својте правдини ! He тажи, Македонијо, мајко мила, крени глава гордо, високо.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
МЕТОДИ: Дождот не му дозволи да ја крене главата и да погледа каде влегува. Скалилото беше пусто.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Тој за миг ја крена главата; и повторно непријателски блесок од очилата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Музиката од телекранот запре, а еден глас ја продолжи програмата. Винстон ја крена главата за да чуе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сајм ја крена главата. „Еве го Парсонс“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Телекранот замолча за момент. Винстон одново ја крена главата. Билтенот! Но не, тие само ја менуваа музиката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И пред луѓето што го гледале тоа да се изначудат, да речат дека што го гледале тоа да се изначудат, да речат дека Питу Гули го научил да пие вино или дека имале заеднички сон, ист и во исто време, коњот полека ја кренал главата од бочвата и додека од коњските усни му капело вино, се свртил и, пак со галоп како што дошол, и се предал на темницата, бил ноќ во ноќта.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Нејзиниот млад живот беше на конец, се исплаши и татенцето, се колнам, со најнежен глас ја храбреше, ја будеше. Ѝ дувкаше во лицето, мило ѝ говореше: - Другарке Оливера Срезоска, - со толку милозлив и добродушен глас ја довикуваше, - крени глава душичке, шепнеше, не жалости го општото дело, не умирај, не умирај, мила другарке, не попуштај во цветот и летото на твојата младост, не жалости го општото дело, како секојпат прибери сила, стани смело, - проклет да бидам, пропеа татенцето, се отвори, просто како поет говореше, низ песна.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Оливера Срезоска особено на него се навраќаше, друг некој да направеше прекршок а таа нему му се развикуваше: - Зошто се нишаш кога одиш? или: - Не мавтај со рацете, оди мирно! или пак: - Што си ја кренал главата толку високо!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Залижав со јазикот во вдлабнатината меѓу двете гради, но во мигот кога сакав да се придвижам нагоре, до вратот кој благо беше извиен над мене, Ема ја крена главата и, кикотејќи се, повторно ми ја наполни устата со брадавицата на десната цицка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Судскиот процес започна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ја кренав главата. Судијката ме гледаше право в очи. Или можеби така ми се причинуваше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ја кренав главата и над сивите кадели магла ја видов судијката со необично бела и несредена коса пред која стоеше бокал покриен со салфетка во розова боја.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ја кренав главата и - очи в очи со Трајана...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Затоа тие, не само што не покажаа страв пред ужасната смрт, ами напротив, ги кренаа главите високо и гордо ја стрелаа со очите насобраната маса нечисти.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ја крена главата кон небото и почна нешто да мрмори.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Врзаните пак бунтовници, откако влегоа во градот, ги кренаа главите високо и на секој сострадателен поглед од луѓето што беа појавени по прозорците одговараа со горда насмевка. Co тоа сакаа да им кажат на христијаните: Не жалајте не нас, ами жалајте се сами себеси што скапувате под топуците на агите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Му ја кренав главата под висока перница.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Мажот на Добра кога таа ја крена главата ѝ шепна Дине со тајфата стигна.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Милка ја крена главата нагоре, се сретна со благиот насмев на нејзиното лице (нешто сосема друго наспроти нејзината снага и глас)
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не се разбудија само дечињата, инаку сите други ги кренаа главите и еден со друг се прашуваа што е тоа што се случува околу нив.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Знаете ли како великиот Ленин го дефинираше комунизмот? Секретарот ја крена главата од рефератот, погледна кон салата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Че се правиме, ете, помали. Таков е векот, малите кренаа глава и не слушаат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Неда немаше сили да стане. Ја крена главата нагоре и му се спили во очите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Немало да има ни граѓански отпор, ни борба за човечки права, ниту Роза Паркс ќе седнела на предно автобуско седиште резервирано за белци, ниту Кенеди ќе ги добиел изборите, ниту Мартин Лутер Кинг ќе држел историски говори, ниту Врховниот суд ќе ја укинел расната сегрегација по училиштата и универзитетите, ниту ќе се случел маршот на Вашингтон, ниту Црните пантери ќе имале муда да кренат глава, ниту демократите ќе се степале со полицијата на својата чикашка конвенција, ниту ќе се изродел студентскиот бунт, ниту ќе имало мировни движења, ниту ќе дошло до сексуалната револуција, ниту до флауер-пауер, ниту до мејк-лав-нот-вор, ниту до филозофијата "грлс сеј јес ту гајс ху сеј ноу", ниту до појавата на феминизмот и женската рамноправност, ниту ќе имаше слободен печат да го раскринка она лајно Ричард Никсон, ниту ќе имаше нудистички плажи и кампови, ниту ќе имаше екологија и борба против индустриските штеточини, ниту Латиносите и Азијатите ќе добиеја пристап до раководните места во државната администрација, ниту хомосексуалците ќе се избореа за право на слободна љубов, ниту поп- рок ѕвездите ќе држеа концерти за гладните во Африка, ниту јас како тинејџер ќе можев да носам искинати фармерки пред жива мајка Милена, ниту ќе можевме глас да кренеме против крвожедните корпорации, ниту ќе смеевме попреку да ја погледнеме воената индустрија, ниту ќе беше можен антиглобализмот, ниту пак глобализмот, ниту секоја сабота ќе одевме на протести против војната во Ирак, ниту денешниве манекенки ќе шетаа по писта во танги и со разголени гради, ниту Клинтон ќе смееше да зуцне дека дувал хашиш и ја таклабасал Моника Левински, ниту Џена Џемисон ќе направеше толку пари, ниту Ал Гор ќе можеше да попува против глобалното затоплување, ниту Бил Маер и Мајкл Мур ќе можеа осум години да плукаат по Буш и Чејни, ниту медиумите ќе признаеја дека Сара Пејлин е бимба бимбосана, ниту сега јас и ти ќе седевме овде со зелена карта, со другарот Обама на чело.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Кога Англичанецот направи поторно: Хм! - тој пак ја крена главата, го загледа повторно, и пак помина едно ребро низ устата очистувајќи го да нема ништо на него.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Железничарот ја крена главата кон небото и почувствува како тоа полека го положува на плеќи, до гробот од сина му Митруша.n 42 okno.mk
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ја кренав главата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Што ти значи тоа: „…Од кое ли село“? – ѝ довикна Томислав од долни крај без да ја крене главата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не ја крена главата ни кога дојде до изворот каде што беа комитите и децата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Болеста го натера ветеринарот Скрез (ајвандокторот, како што го викаа луѓето) почесто да доаѓа во селото; не можеше од работа да престаса да крене глава: не знаеше во која куќа побргу да појде, на кој добиток побргу да му даде помош.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По смртта на сликарот Столпник, во неговата куќа луѓето ја најдоа последната негова слика: неколку муренкови стебла излезени заедно од земјата од еден ист корен, од едно исто 'ртиште и плодиште; додека излегувале од земјта, си давале сила едно на друго, си помагале, а потоа секое на својата судбина се препуштало: едното: напинајќи и грабајќи ја лакомо височината, се истенчило, се искривило, како змија фатена за опашка; гранките му откажале во овој тежок напор да го следат, и тоа, полека, болно, се превиткува надолу и тоне со главата кон земјата; под вратот има заглавено висока потпирачка со чатал што не му дава да се скрши и струполи на земјата; но сето тоа е така болно и тажно штом тоа самото не може без потпирачка да се додржи; другото: робувајќи им уште од излегувањето од земјата на многуте фиданки што лакомо наудриле од него како човек со многу пород, и грижејќи се за нив да порастат, да се здебелат и рашират, постепено станало нивна жртва; тие, не мислејќи на него, се туркаат меѓу себе, грабаат од просторот, се надвишуваат меѓу себе, не водејќи сметка дека еден ден од тежина или од силен ветар, ќе се струполат заедно со тоа мајчинско стебло што им дало живот и повеќе никогаш не ќе кренат глава: ќе умираат постепено и ќе се сушат на урнатиот стеблак; трето: или по сој или така му бил благословот: кога му дошло време за плодење како господ да му се распашал: преполно е и се крши од плодови; капи благ сок од муренките како на доилка кога ќе ѝ надојде млекото; пониските гранки од тежина се спуштаат до земјата и се потпираат да си го намалат бремето; четврто: уште од раѓањето анемично - и до крајот на животот анемично; што можеле другите да му помогнат, му помогнале долу под земјата во времето на 'ртењето и пуштањето на корења; а згора: секое со својата среќа и судбина живее, како птиците кога ќе пркнат и ќе го напуштат седелото; околу него има мала оградичка од штички што го штити да не се чеша стоката од него или да го гризе; кога еден ден ќе се исуши, ќе остане така заградено со штичките како споменик: ако од него избијат нови фиданки, тоа ќе бидат посмртчиња кои одново ќе започнат борба за живот; петто: препуштено е на судбината и на бога: здраво-прездраво е родено, пркнато над земјата, а веќе едната половина му се суши; стои како човек парализиран на кого само едната половина му е подвижна; прави напор да расте и да ја влече со себе и другата половина што му стои како мртовец врзан за плеќи; најтешко му било првите години додека свикнало на тој напор и на тоа проклетство а сега просто ѝ е препуштено на судбината; она шестото, седмото, осмото, што откако излегле од земјата, помислиле дека сè можат и сè е нивно, живеат двоен живот; двојна среќа имаат: на едни сè им е едно во кој правец ќе се развиваат: нагоре, надолу или настрана; не размислуваат ни како да ја оформат својата крошна за подобро да се заштитат од ветриштата и снеговите; не се грижат и не размислуваат дали некој пред смртта ќе им стави потпирачка под мишките или вратот за да не се струполат притиснати од својата негрижа, или дали по својата смрт ќе остават потомство; се шират и живеат како што милуваат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тоа е сè што може човек да забележи гледајќи ги стеблата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Толку навикнав на него што наутро, обиди-најди, ќе ја кренев главата да видам дали ќе дојде или не...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Почека Едо да ја крене главата, лакомо повлече од цигарата, го подзадржа чадот и целата насмеана го издува во моторот втренчено гледајќи во Еда, расмеана, со сочни крупни бели заби и подзамижано, со необична разиграност на очите во кои зениците и малееја: „Слушај“, му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И сѐ уште држејќи ја така срната, ја крена главата кон Петрета: - Даскале, не ја даваме?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Од што почна да ми студи, почнав да тапкам врз смраморениот снег под мене и ја кренав главата кон небото: небото изгледаше подсивено од студ, а ѕвездите небаре се смалуваа на небото.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Французот беше толку зафатен со панталоните што кога беше готов, задоволно си ја стави раката на стомакот и дури тогаш ја крена главата и ги здогледа двајцата бугарски војници.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Со дикат го побутна Србина. Овој ја крена главата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Знам и дека си простивте една на друга засекогаш оти кога ја крена главата и пред да ги спуштиш твоите усни врз нејзините, целата икона на Богородица се осветли од светлината што извираше од твоите очи! Сите жени се потргнаа, а и јас со Пеличка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Само кога ќе припука ќе ја крене главата, ќе ја затресе гривата и ќе се премести.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја кренав главата и им велам: — Вакво понижување не сум доживеала ни в затвор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ќе ја кренам главата вака и ќе ги гледам кај што се стројат во низи на небото, пиштејќи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гошко ја крена главата. Зачуден гледа во деда си.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Лета прекрасно црта. Ѝ се случува со часови да не крене глава од хартиите и боите, а под нејзините прсти излегуваат вистински чудества.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се чини дека ако нешто ѝ е важно во животот тоа се тие нејзини слики и цртежи, тој нејзин волшебно возбудлив свет во кој таа е вистински господар.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)