ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Пред осум илјади години нашите предци имале чувство за сите овие науки.

На оваа убавица со години сум мислел, сум се мачел да ѝ пријдам, поради мислата на неа толку пати не сум можел да легнам со жена ми и одеднаш, сега кога таа ми се предаде, кога имав чувство дека пречекорувам во пределите на рајот и чистата среќа, дури и помислував како ќе се разведам за да се земам со оваа жена, јас одеднаш почуствував несовладлива желба за сексуален однос со мојата жена која, еве, на очиглед ме изневерува со радијаторот, како што тоа буквално може да се каже.

Таа ситуација што се пофторува на секој први и што еве сега пак ја доживувам тука во кујната, толку ме вади од памет што имам чувство дека ќе се шекнам или посакувам да се шекнам, убеден дека шекнатиот за вакви работи не се нервира.

Во последните дваесет и четири часа имав чувство дека е потребно да направам само мал напор и конечно да се откачам од својата корупка којашто веќе гниеше и можеби веќе ја ширеше наоколу својата реа.

- Видете г-ѓо ... - ја прекина или барем имаше чувство дека ја прекинува, зашто кога и да ѝ се обратеше ќе ја прекинеше, знаеше дека таа секако имаше да кажува многу повеќе од тоа.

Имам чувство дека расказите на Марта ме извлекоа од тој моќен вител барем за миг.

Денес се случи да појадувам дури во 13:00 часот, па имам чувство како допрва да почнува работниот ден, додека во изминатите утра доручкував со самото пристигнување на работа, не затоа што чувствував неодложна потреба, туку ете така, доручекот си го имав сфатено како обврска, како една од работните задачи која мора да биде итно завршена и ако не биде систематски завршена во предвиденото време, ќе ми ги помести останатите обврски во денот.

Додека се качувавме, имав чувство како да сме се вратиле во времето на Хитлер кога ги гонеа Евреите по исти вакви скали.

Понекогаш имав чувство како да не ја допира земјата кога гази.

Солзи се слеваа по неговото лице како на мало дете.

И секогаш имав чувство дека можам спокојно да потонам во нив.

Морскиот и планинскиот воздух се измешани, така што се има чувство дека се лебди во некое пространство, кое занесува и ободрува. ...

Корец слушна за злогласниот логор, за кој официјално се наспомнуваше дека е работен логор, иако чувствуваше дека е логор за егзекуции.

Кога ја доби веста, имаше чувство дека таа е во врска со настанот што го исчекуваше, за кој првите навестувања ги доби не само во Виена, туку и во шепотливо пренесуваните вести за спорадичните депортации на Евреи надвор, додуша надвор од неговата диецеза, но со една иста дестинација: Аушвиц, Полска.

Излеговме од визбата, божем не ни е гајле, а знам дека и Влатко имаше чувство на пораз - како и јас: небаре потурен со студена вода.

А кога ќе ја побараат, ќе речам дека јас сум ја суредил, тато на новото бебе да му купи нова количка.

Зошто да го возат во стара? Па нели е демоде.“

Постојано имав чувство дека нешто сум заборавил да прашам.

И сега, когасоеден од помалите краци на неговиот вечен Балкан-експрес на постојаното бегство, се доближуваше до Битола, Татко имаше чувство како да се доближува до самото цариградско, отоманско време, кога засекогаш се збогува со својата иднина во Ататуркова Турција.

Откривајќи ги битолските кадиски сиџили, сведоштвата за долговечната отоманска историја во средишниот дел на Балканот, Татко имаше чувство дека исполнува нечиј завет... XXII Татко им се врати на сиџилите во битолскиот вакаф.

Откако Ататурк го укина арапското писмо и ја воведе латиницата, имав чувство дека, со новите букви, ги заробував старите, арапските...

Човек за својата родна земја има чувство и љубов кон неа, а овие работи не спаѓаат во категоријата на впечатоците.

За краставата жаба човек имаше чувство дека не била родена од друга жаба, или испилена, туку дека била родена од самата земја, дека се откршила од земјата, па дури и, кога потскокнуваше во дворот, дека е бесмртна и неуништлива.

Човек имаше чувство дека таа живее без храна или вода, па дури и без воздух, дека во себе ги содржи сите органски, хранливи и атмосферски елементи потребни за нејзиниот опстанок, за нејзиното милениумско постоење.

Тој имаше чувство како неколку етнички рода да војувале за да се сместат во тоа лице.

„Ти обично имаше чувство за хумор, Боб.

Вистина на неколкупати и зина, ама одговарајќи на настојчиви прашања поради што тој што прашуваше имаше чувство како со клешти да му го корне одговорот од устата.

Глетката толку многу го понесе што имаше чувство дека може да скокне како лав на тигар.

И колку повеќе брзаше, толку повеќе имаше чувство како да оди низ вода.

Неговите очи студено ме гледаа. Имав чувство како да ме проѕираат.

И јас и Земанек имавме чувство дека учествувавме во прогонот на Јан Лудвик; јас дури повеќе од Земанек.

Подоцна ќе видиме дека таа книга се вика Псалми, има чувство дека „дел од маглестата темница“ на Рибоокиот се преселил во него и дека тој го бара токму него.

Мислам дека сите ние подеднакво го имаме чувството на несоодветство на времето што си минува и нашето време – рече татко ти – Ни се чини дека вчера замина, како да е само еден ден отсутен, а сѐ околу нас го тврди сосема спротивното – дека долго го нема.

Но понекогаш самите тие сфаќаат дека и таа сигурност е привид, дека е само отцепување од постоењето.

И кога ја видов внука ми неколкупати заедно со таа зрела жена, со Лу Саломе, имав чувство дека Ана во неа ја открива таа благост, таа веселост, таа способност животот да ѝ го направи поубав и повесел (иако на никој друг Лу не му изгледаше ни блага, ни весела, ниту способна животот некому да го направи поубав и повесел), и можеби и самата Ана сакаше на Лу да ѝ го направи животот поубав и повесел, но ја спречуваше тоа што живееше за животот на својот татко, а претпоставував дека по неговата смрт смисла на нејзиното постоење ќе ѝ даде грижата за неговото дело. Неговото бесмртно дело.

Затоа некои од нив го кријат своето вистинско Јас, претставувајќи некое друго Јас; прикажуваат привид, и се чувствуваат сигурно: сеедно дали ќе бидат измачувани или галени, се чувствуваат сигурно, бидејќи имаат чувство дека тоа му се случува на нивното привидно Јас, на измамата која наместо Јас му ја пружиле на светот, додека вистинското Јас само набљудува.

Уште од раната младост имаше решено својот живот да му го посвети нему; нејзиното секојдневие се сведуваше на средување на она што доктор Фројд го напишал, консултирање околу неговите пациенти, организирање на неговите работни патувања, помош околу справувањето со болестите.

Се обидував да го замислам нејзиното лице, но тоа не ми успеваше.

Иако стоеше таму, во паркот, имав чувство дека стои на работ од некаква бездна.

Гордо чекорев крај него и имав чувство дека мојот татко е најдобар и најубав од сите други.

Сега имам чувство дека тука ми стои некакво перце. Толку си лесна.

Се обиде повторно да заспие но постојано имаше чувство дека некој го демне.

А сега беше вовлечен во тоа и имаше чувство на извалкан.

Имаше чувство со кое се потупнува по вратот коњот под себе, кога се тргнува на далечен пат, она чувство, со кое што му се префрла раката преку рамо на другарот кога се има да се стори нешто тешко заедно со него.

Бидејќи двете се информација, буката може да биде вредна колку и сигналот. OГЛО: Кога човек го гледа програмот додека работи, има чувство дека гледа во внатрешноста на копроцесорот.

Гледачите имаат чувство дека откриваат, преку актот на избирање и ловење на брзи информации.

Кој не сака да го има чувството на Јонеско- секаде да се чувствува како дома.

Имав чувство дека ќе изедеа и нога од слон, само ако ја имаа пред себе.

Не престануваме да одиме кон зимата.

Имаше чувство дека ако ја крене раката, ќе може да ја види светлината низ неа.

Имаше чувство дека може да влезе во него и дека е всушност веќе внатре, заедно со креветот од махагониево дрво и со масата на расклопување, и со часовникот, и со металната гравура, и со самиот тег за хартија.

Имаше чувство, иако во тоа време фактите и датумите веќе стануваа нејасни, дека ги знаел нивните имиња со години пред да чуе за Големиот Брат.

Имаше чувство дека порано веќе бил во овој дел на градот и дека недалеку од тука поминува еден од главните булевари.

Винстон имаше чувство дека разговараат за различни работи.

Човек имаше чувство дека таа би била совршено задоволна кога тоа јунско попладне би се отегнало во недоглед и кога количеството пелени би било неисцрпно, за да остане во дворот илјада години, закачувајќи пелени и пеејќи бесмислици.

И, што беше уште почудно, дури и кога го привлекуваше кон себе, тој имаше чувство дека истовремено го оттурнува со сета сила.

Беше тоа застрашувачка болка, затоа што не можеше да види што се случува и имаше чувство дека му е зададена некаква смртна повреда.

Имаше чувство како да седи во целосна осаменост.

Кога му кажа дека не може да дојде, имаше чувство како да е измамен.

Имаше чувство како О'Брајан да му е заштитник, дека болката е нешто што доаѓа однадвор, од некој друг извор и дека токму О'Брајан ќе го спаси од неа.

Неколку секунди имаше чувство како да се вратил во ноќниот кошмар што му се јавуваше одвреме навреме низ целиот живот.

Во текот на сите сослушувања, иако никогаш не го виде, имаше чувство дека О'Брајан е покрај него, само надвор од неговото видно поле.

Пијалокот беше како азотна киселина и, што е уште полошо, при голтањето човек имаше чувство како да добива удар со гумен пендрек по задниот дел од главата.

Томето и Петар си разговараа многу природно, спонтано, толку убаво им течеше разговорот, што имаа чувство како да се познаваат со години.

Во ваква тишина сè можеш да чуеш.

Исто така, имав чувство дека целиот тек на мислите во врска со непроменливиот принцип на полициското дејствување кога се трага по скриени предмети, кој се помачив подробно да ти го изложам  имав чувство дека целиот тој тек на мислите нужно ќе помине и низ умот на министерот.

И додека талкаше така низ него, имаше чувство дека некој оди по неа и дека постојано ѝ е зад петиците.

Во осамата и тишината на нивните книги имаа чувство дека допираа до суштинското на животот.

И обајцата имаа чувство дека се блиску до вистинското решение, до вистинската тема, но нешто истовремено ги оддалечуваше, обесхрабруваше.

Татко не беше начисто каде целеше Камилски со својата тирада за Рабле и неговата гастрономија, имајќи чувство дека тој се оддалечува од нивната тема, но тој веруваше дека е длабоко во темата: Имало многу обиди во историјата на човештвото во време на револуции и окупации, побуни и нови режими, да се чистат јазиците од зборовите на другите, со помал или поголем успех, но најтешко се менувале заемките за јадењата, односно за гастрономијата...

Но по долгата расправа само за десет турцизми, тие имаа чувство дека ги очекуваше работа, која ако се одвиваше со досегашното темпо, немаше да заврши и до крајот на нивните животи.

Чувствуваа дека овде ќе се соочат со незавршените битки во историјата, особено во доменот на балканските јазици.

Беше подготвен да го слуша цела ноќ, но во кажувањето на вујко Али Фети имаше цела стратегија Татко да се придобие да се приклучи кон семејната традиција да стане нов кадија во Република Турција.

Кадиите ги имаше и во предисламскиот период, но тие се наложуваат во VII и VIII век кога требало да се толкуваат одредени правни прописи од Куранот и хадисите (поуки коишто пророкот Мухамед ги изговарал или ги сугерирал) и да има чувство за иџмата (консензус на улемите).

Татко внимателно слушаше, задоволен што Камилски најпосле се доближува до нивната тема за називите на османскотурцизмите во балканските јазици.

Требаше секој од нив да предложи нова стратегија во третирањето на турцизмите.

Времето брзо минуваше. Татко имаше чувство дека присуствува на автентичните, неповторливи часови на еден единствен универзитет, од човекот кој му беше и толкувач и протагонист во историјата.

Азра залепена на грбот на Андон имаше чувство дека и таа, заедно со грубото тело на пријателот, се вовлекува во Лилица и, слушајќи ги нејзините крикови, ја обземаше чувство на страст.

Татко редовно ги слушаше вестите. Со гласот на радиото имавме чувство дека ќе патуваме, ќе полетаме, ги минуваме границите.

Тоа можеби и беше една од причините, во наследените таткови книги, чие значење го проширував во потрагата по историјата на постоењето во неговиот живот, го имав чувството дека не сум сам, дека сум силно со него, со неговото присуство, со длабокото размислување, со неговата жива присутност, неостварените илузии во големата потрага на патот на спасот на Балканот за своите чеда.

И кога животот сакаше многу години подоцна во Македонија, која стана наша нова татковина, предодредени пред тоа да ги следиме емигрантските процесии на пребегнатите албански емигранти во Југославија, на конечен пат кон вообичаените дестинации кон Америка, Австралија или Нов Зеланд, минувајќи пред тоа неколку месеци во неколку европски емигрантски прифатни центри, да станам нејзин амбасадор, првин, предложен од Социјалистичка Република Македонија во рамките на тогашна Социјалистичка Федеративна Република Југославија во Република Тунис, акредитиран во Арапската лига, како и како прв амбасадор во државата Палестина, на чело со Јасер Арафат, која само земјата што ја претставував ја признаваше како независна држава (во периодот од пролетта 1985 до есента 1989 година), а потоа и како прв амбасадор на новата независна Република Македонија во Република Франција, при УНЕСКО во Париз, акредитиран во Мадрид при Кралството Шпанија и во Лисабон, во Република Португалија, Татко беше одамна исчезнат, (на 29 февруари 1979) а јас имав чувство дека го продолжувам неговиот неизвесен дипломатски пат на Балканот.

Речиси постојано беше отворено, живо. Понекогаш замолчано, другипати гласно, во зависност од станиците кои се слушаа.

Во оваа куќа, кај овие луѓе, имаше чувство дека будно се следи секое нејзино движење.

Свртувајќи се кон мене, го впери прстот и рече: Ако има чувство треба да има и грижа на совест за ова нешто...

Кога одново ми се враќа вниманието, сфаќам дека стрелката не извртила толку колку што имам чувство дека траела мојата отсутност.

Пред Борко имав чувство на вина ако проговорам за моите дилеми околу некоја моја идеја, уште повеќе ако покажев радост од веќе објавен текст.

Надвор пак пред вратата оној простор на дворот, од под балкончето натаму, беше така осветлен што доколку човек би стапнал таму, би имал чувство на артист кој излегува под рефлектор на сцена.

Си велев, го прави тоа за да има чувство дека животот така станува подолг и дека надокнадува нешто што изгубил и, особено, за да не му избега ништо од вниманието кога беше во прашање моето движење.

Имав чувство на стрептеж, во таа летна ноќ, дека одам во пресрет на некое случување за чија природа не бев свесна.

Ја зедов, зашто секогаш кога нема да ја понесам со себе, имам чувство дека сум си ја ускратила можноста.

Се имаше чувството оти само при бег исчезнува стравот.

Имаше чувство дека треба да оди пред историјата, а враќањето во родната земја во неговата свест, значеше чекорење зад историјата. А тука беше и патот на јагулите...

Го имавме чувството, не знам зошто и како, дури до доцна во нашите животи, дека Мајка ќе биде секо­гаш здрава, на нозе.

Во миговите кога ја минував линијата на границата, меѓу двете држави, но кои делеа и ист народ, имав чувство дека, дефинитивно, останувам посиромашен за најголемата илузија со која Татко а, подоцна, и Мајка, живееја до нивното заминување.

Кога бев блиску, до неа, имав чувство оти придонесувам, колку-толку, таа да се ублажи, да се одложи.

Танаил, пак, некој друг страв го имаше зафатено: секоја вечер пред да легне, слегуваше долу во дворот, вртеше околу куќата и проверуваше - имаше чувство дека нешто е запалено, дека нешто гори.

А до овој заклучок дојдов бидејќи имав чувство дека постојано се движам во сенката на тие заблуди.

Само вака можам да си го објаснам избегнувањето па дури и заобиколувањето на патеката или улицата по која врвам а пред мене ќе помине црна мачка.

Го имав чувството на истражувач чија што помисла, по долгата експедиција низ недоодните пространства на човековата љубопитност, наеднаш се враќа во работната соба, помеѓу испитаното, делничното, баналното.

Сега јас пораснав, имам чувство на сопствено достоинство, викендичка со градина и подрум со муниција.

Макар што со овој став теориски не се солидаризиравме, имавме чувство дека секое понатамошно инсистирање на дополнително аргументирање би делувало како непотребна философска итроштина.

Така преземениот литературен мандат, изречен во снажниот гест на автобиографско експонирање, тешко можеше да се оспори.

Од светот не можеш да се сокриеш, треба светот да се сокрие од тебе. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 79

Христијанската етика ја воведе кодификацијата.

Тој вели дека старите Грци имале чувство за правилност и пристојност, а притоа не одобрувале одредени видови однесување.

Црн лебед „Признајте: имате чувство на нелагодност кога ќе ме здогледате необичен, што од убост, што од суета од таа метафизика на спиралата нотниот клуч, змијата - мене, бесрамно бел - порив кон сакралното неутешна жед за созерцание - езеро милиони години сѐ тука, сѐ внатре во времето, неизглаголена глоса искубан крик!

Палтото за кое многумина се чудеа зошто го носам на топло, а го носев само поради „Olimpikus“-от.

И сè додека Апачите не се вратеа да нè ослободат, а за тоа, според надворешните мерила им беше потребно смалени и уништени, имавме чувство дека минува цел век, и тоа еден век вон и без нас.

Шетајќи, ги гледаше куќарките со мрачните прозорци и имаше чувство како да шета низ некои гробишта, зашто преку тие прозорци одвај ќе блеснеше овде-онде по некоја лента од светлина помеѓу повлечените завеси.

Додека авторот вака со умисла го скицираше неговиот надворешен изглед, во еден момент, изненадено, имаше чувство како многу делумно па сепак делумно да се опишува самиот себеси.

Тој веќе го имаше чувството на готовност да стори сè за неа, да ја гледа како капка вода на дланката, ако треба – да се жртвува за неа...

Едо имаше чувство дека телото му олеснува сведувајќи му се на пердув, чиниш сега беше оној момент кога пеперутките би можеле да го понесат својот кршкав лет, а потоа како истото тоа негово тело некаде длабоко одвнатре да му се дроби во ситен песок што се рони.

Момчето имаше чувство за моторите какво што тој, иако малку болно, сепак, си признаваше самиот на себеси, не успеа да го развие.

Во еден момент авторот имаше чувство дека го подувнало благо освежувачко ветре, кога, в час потоа, пред нив чекореше млада жена, можеби девојка, преку чии голи раменици стегнато стоеја две црни презрамки, во мини сукња, со нозе мили како прегратка и што понесуваа.

На враќање од Лагадин, ако не беше предоцна, навраќаа во некое диско, најчесто во „Мусандра“ после што, доцна по полноќ, Едо имаше чувство дека толку многу сè му е потокмено.

Двајцата како да имаа чувство дека се договориле.

Авторот со изненаденост забележува или има чувство дека масата неподвижен смог почнува одвнатре, од длабочината или од дното да се раздвижува, да се буди од својата налегнатост.

Авторот имаше чувство дека си дозволил преголема слобода.

Така би имал чувство на сигурност, би знаел дека е само негова.

Едо од Струмица, но иако еве го среде Струмица, имаше чувство дека не ќе може туку-така да се појави кај него на врата и да рече, Знаете, го барам Едо Бранов...јас пишувам роман за него...

Авторот при тоа повеќе имаше чувство дека таа го забавува одошто тој ја учи.

Не ѝ кажа дека има чувство на нестрпливост да се сретнат, а уште помалку зошто.

Нејзиното рамено толку цврсто му беше вглавено под мишката што имаше чувство дека го поткрева.

Авторот има чувство дека попаднал во неволја и смислува како да се спаси.

Кога се појави Елен Лејбовиц во светот на моето пишување, навлегувајќи длабоко во трите книги од балканската сага имав чувство дека таа го беше открила и моето страдање поради татковото отсуство.

Господине, Вашата поштенска пратка со различни написи за вашите книги најпосле ми пристигна.

Често имав чувство дека таа е во самиот текст, понекогаш пред него, проширувајќи ја неговата смисла.

Арл, 1993 Париз, 1997 г.), имав чувство дека сум слободен, ослободен од една голема тежина во себе, можеби тешка колку и големите бетонски статуи на Сталин и Енвер Хоџа кои се тркалаа во Тирана по падот на диктатурата.

Но кога го загубив, долго време не пишував, имав чувство дека ја губам основната мотивација, смислата на пишувањето.

Таа продолжуваше со својата грижа кон продолжувањето на моето пишување...

Тие болат, тие тажат, тие плачат.

Стопати ти напишав и толку пати се избришав, но тоа беше вентил за мојата душа, исполнета со таква тешка, смртна тага која трае и се прелева од една во друга форма.

Тие имаат душа, тие имаат чуства, тие зборуваат, тие дишат, полни се со копнежи, сонови, надежи.

Тешко е да го задржам погледот и да разберам дека колку и да се трудев да бидам среќна да уживам во моментите на задоволство имав чувство на непријатност, неприродност и грижа од вината дека тоа не го заслужувам.

Ние имаме чувство за стварноста кое се одржува со физички сензации.

Имам чувство дека ова парче земја, вечно место на крстарења на небројни завојувачи, место врз кое е растурена лакомоста на соседите преку кои големите наоѓаат своја сметка, заради што е подложено на страдања, тагувања и исчекувања, е единственото место каде човек само со пот го спечалува лебот насушен, а мир и покој нема до крајот на своите дни...

Има чувство дека со колената допира нешто, ама што е, не може да сфати.

Дедо ми Крстан на тоа со тон, како да има чуство на вина, помирувачки рече: - Не се противам јас. Знае Петре што зборува.

Сигурно и во него има чувство дека е казнет заради нешто од самиот Господ оти такво чувство имаше и во Доне, само што Доне тоа чувство го немаше претворено во гнев, туку во понизност пред предодреденоста што не може со ништо да се промени.

Имаш чувство дека со двајца разговараш.