Кога Хауард Хокс го снима Хатари (Hatarri), тој задоволува двојна страст:        кон ловот и кон филмот; Алфред Хичкок трепери само за филмот и многу добро ја изразува        таа страст кога одговара на еден морализаторски напад врз Прозорец во дворот: „Ништо        не би можело да ме спречи да го снимам тој филм, бидејќи мојата љубов кон филмот е        појака од било кој морал”. (...)           Ако навистина сакаме, во времето на Ингмар Бергман, да ја прифатиме идејата дека        филмот не е инфериорен во однос на книжевноста, верувам дека Хичкок би требало да        се вклучи - но, всушност, зошто да се вклучи?
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 21“
              
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Немаме право на жалба и приговор, како што се изрази таа кога ни ја изрече казната.
               
             
           
            
            
              „Јас - момчето молња“
               од Јагода Михајловска Георгиева 
              (1989)