Го читам 22-то пеење: „Уште денес мислам на Неа, со полузатворени очи кои излеваат љубов на витото тело, опуштената роба и густите коси, на дивите патки во лотосовата градина на љубовта, и на идниот живот, и на крајот, повторно се сеќавам“      ДВЕ ЖЕНИ   „...кога докторот ПолБрантон отиде во посета кај Махариши Раман, тој го запраша зошто дошол.
               
             
           
            
            
              „Слово за змијата“
               од Александар Прокопиев 
              (1992)