Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Во тренд е теоријата да знае за силата на слоганот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој создава сенишен епилог за оној Раскажувач на Бенјамин.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Љ Н, како оштетено лице, повеќе пати се обидуваше да стапи во контакт со одделението за сметководство, меѓутоа од ова одделение свесно одбиваа да му ја кажат точната сума пари која му ја должат, како и други општи информации во врска со неисплатените плати и придонеси – кои, во нормални услови, требаше да бидат транспарентни и лесно достапни.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Судот може да одлучи сведокот да положи заклетва на исказот што го дал.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По ова Љ. Н. не се обрати до Трудовата инспекција затоа што немаше доверба во овој орган и за кој, како што вели, „знае за многу проблеми, а буквално ништо не презема“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Заклетвата се полага усно со изговарање на овие зборови: „Се заколнувам во честа дека за сето што ме прашуваше судот ја зборував вистината и дека ништо што знаев за оваа работа не премолчив“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ги гледаа работите правилно поставени: знаеја за кармичкиот закон на космосот и неговите казни, за враќање на лошото, врза нив или нивните поколенија ако постапуваат лошо!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Сега ме изненади- не знаев за ваква храна!?!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Најпрвин изнудувајќи од нас признание за покаеното и невешто промашување, како да знаел за нашата несовршена природа, наклонета кон грешки.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Повеќе никој не знаеше за каков попис се работи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тоа Чанга многу го загрижуваше. Да, кротката Белка на Сеген не знаеше за страв.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да знаеше за враќањето на Чанга и собирот на плоштадот, сигурно ќе оставеше секаква друга работа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Овие козји суштества, со чија свест како да беше слеан, му покажуваат дека не знаат за безнадежност. Од нив црпеше сили да истрае...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Јас, тежок збор, што би рекол еден Андриќ, збор кој пред очите на оние пред кои е кажан, го определува нашето место, кобно и непроменливо, често далеку пред или зад она што ние го знаеме за себе, надвор од нашата волја и зад нашите сили.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Знаеше за султани и паши, за паѓање на династии, за движење на војски, за мировни договори, за дервенџиската улога на Маказар во еден период, за шумските стопанства, за поплави и пожари.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не знаевме за повеќе и не ни требаше повеќе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Други извори тука околу мене од кои би можел да дознаам повеќе отколку што знаев за човекот чие име беше испишано на металното парче, немав.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Знам за него. За другите те прашам, - придаде тој помеко.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но Ѓеле е од оние деца што постојано ја држат главата подведната, веѓите затегнати и протурени над очите, а устата и лицето никогаш не знаат за смеење.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Та тие не знаат за поарно" — си заклучи Толе и ги покани да ручаат од ладната леќа и 'ржаните коромани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сѐ што знаете за сиромаштијата (сиромав човек жив ѓавол, парола снајди се) во Богота се мултиплицира и веднаш ви е јасно дека сте во метрополата на бездомниците - Богота, град потпрен на ѕвездената светлина, град во кој бездомниците се уплавосани од темнината на ѕвездите, град во кој бездомниците секој божји самрак се уверуваат дека нивните мечти не узреваат а дење балињата им се полни ѕвезди, колку цел ден да се допрашуваат денските ѕвезди вистински ѕвезди ли се?

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Колку тајноста била голема зборува и фактот што дури и Министерството за снабдување знаело за две или три имиња кои се однесувале на СОЕ.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Пораснав на јуфки и попара. Во Пасажот Шоазел нема многу глетки на природата? Нема ниту една. Бевте париско дете, кое слабо знае за природата, чистиот воздух.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Оваа шмизла која се наоѓа на неколку метра подоле од духовната „шмизла“ Мајка Тереза можеби ќе внесе малку забуна кај минувачите, но, сепак, тие знаат за што да се одлучат.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Самиот со години не знаеше за одмор или да се собере со пријатели и повесели...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тие ништо не знаеја и не можеа да знаат за пукнатината.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Самата од бедна фамилија, порастена во мало шумадиско место, знаеше за сите тешкотии и понижувања на женските, деца кои немаа можност да добијат стручно образование: да се оспособат за шивачки, плетачки, везилки...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но тоа што не можеше и што не му беше никому нужно да го види и знае - во неа, во нејзината свест се запечати како единствен белег, како единственото нешто што можеше и требаше да се види и знае за лустерот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Суетата, онаа несовладлива женска суета, диво ја гони и Данче не знае за граница и мерка... Вечерва повеќе од секој друг пат...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Јас, откако знам за себе не сум пропуштил ,па било во турско, во бугарско, во српско и во наше време.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Колибата не знаеше за часовник, иако тој би можел сосем убаво да послужи.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Откако знаеше за себе и за планината, вакво славење тука не се беше случило.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Јас многу знам за алкохолот, за неговото продавање и за неговото пиење.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ја знам за дните: тешко ќе врват, ни глас ќе чујам од народ свој...

„Песни“ од Коле Неделковски (1941)

Всушност толку малку го познавам што не би можел да си претставам како се чувствува сега.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За жал малку знам за него. Само понекој побирок.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А ако сакаш, почуј, немој солзи да те душат! Ќе раскажам што знам за сѐ.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Насетуваше страв во кој тој би бил пајакот а сите оние невидливи зборови за кои стрепеше дека некогаш некој ќе ги изговори или уште полошо, некој знае за нив иако не ги гледа, а тие знаат за тоа и стрпливо чекаат со чувство, дека им е сосема сеедно - порано или подоцна, дека тој сѐ позачестено се откриваше во пајажина за која никогаш и под ниеден услов не би можел да признае дека е негова, тој, од него.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Споредувајќи ја својата замисла за несвесното и неговите односи со свеста со Фројдовата, авторот ја карактеризира Фројдовата теорија како некохерентна барем во два погледа: „Прво, јас не можам неговото објаснување на онтологијата на несвесното да го направам консистентно со она што ние го знаеме за мозокот, и второ, јас не можам да формулирам една кохерентна верзија на аналогијата помеѓу перцепцијата и свеста.“ (стр 169). 44 Margina #1 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Противникот однапред знаеше за намерата и добро се подготви за одбрана.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сфативме дека никој ништо не знае за црквата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Никој не го спомнуваше „Чуварот на сонот“, зашто не знаеја за чудниот продавач на петли, од пазарот за пердувеста живина. Продолжувам да спијам, но не сонувам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Што сакате да знаете за Рајнер?“ „Јас за него знам сѐ. Или скоро сѐ.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Единствено вашето присуство во неговиот живот не ми е доволно познато.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас не можев да издржам и му кажав за тоа дека ја загубивме мајка ми, а тој не се изненади, очигледно знаел за тоа и ме прегрна охрабрувачки.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога утредента отидов на училиште, се обидував пред Марина да не се издадам дека знам за нејзината тажна тајна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Потоа ми се стори дека се преправа оти не знае за која жена ја прашам и на крајот рече: тука, надолу по улицата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Македонија ја признаваат за бугарска во етнографски однос, но мислат дека е излишно да си ги трошат силите за да научат нешто за таа земја, затоа ништо не знаат за неа ни од историјата ни од географијата и етнографијата нејзина, освен дека има таму чети и востание, на коешто треба да му се помогне само со лотарии и не со самите себе.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Првото нешто што бие в очи тоа е што г.Станчев си останува на истото место во сето време откако знам за него /има околу 9 години/.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Исто така не знаевме за нив и ние.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Еден од нив, знаејќи за метежот кој се случуваше во саботите навечер на терасата на хотелот Куба, беше задолжен да ги чува местата до пристигнувањето на друштвото.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Присутните сѐ уште не знаеја за што се работи. Ружа тресејќи го парчето хартија ја прочита само првата реченица.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Отсекогаш знаеше за себе дека е еден од оние, што ја имаа примено таа приказна од старците, таа дива молитва на луѓето од планинското село.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој не можеше да откаже, тоа не му го позволуваше ни оној ведор, ни за ронка нестивнат метален порој, кој не сакаше да знае за никакво запирање.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој човек не знаеше за наситка со тоа свое зборување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

О,сонце! Тој знаеше за небото. Но ова, што се распукнуваше пред неговиот поглед, откинат од сознанието, беше нешто, што се гледа првпат. Небото. О, колку е големо тоа...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Башка што тие двајца многу често не сакаа ни да слушаат, не сакаа ни да знаат за ништо вон од нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

4Дали вие сакавте да се запишете на Ecole normale, или тоа беше желба на вашите родители? 4Моите родители не знаеа за каква установа станува збор.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ниту студент на квантна механика, инженерство (машинство), или математика не би поставил такво прашање; наставникот е таму каде што е, бидејќи знае за предметот повеќе од студентот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Парискиот интернат за мене беше мошне болно искуство, мошне тешко го поднесував.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Никој не знае за мојата мака штом ветроштини ѝ го зеле млекото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама таа не знае за мојата мака.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никојпат не сум ги видел млади тие луѓе, откако знам за себеси и откако знам за нив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Срцето најмногу открива, тоа не знае за стратегија, си мислам, тоа е предавник.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па ќе фрлаат разни порези и прирези по куќите: не знам за Црвен Крст, не знам за Народна одбрана, за ова, она...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ако не знаеш ти и господ не знае, му велам јас оти господ знае за нас само колку што знаеме ние за него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Гледај ваму, ми вели татко, ова е даб благун и тој има најмногу срцевина за спици, за бочви и за качиња и да знаеш за отсега, ми вели, рапавиот даб е само за јаглен и за греење, а царевиот даб е за ништо, вели, оти нема срце и брзо скапува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Е така е кога не знаеш за кого се бориш, му велам, - А ти знаеш, ми вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еден шепотел дека сиромавиот премногу знаел за животот, него го учел од свети книги некој калуѓер, друг рекол дека ќе му ја земе на покојникот амајлијата од под гуша - земја од три рида в крпче, таа земја чува од болештини, трет со горчлив подбив прашал дали амајлијата го сочува старецот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак лежев и повторно и пак повторно ги пребројував недостижните птици. „Знаеш за кого говорам.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сега лежел на десетина чекори од нив, без свој човек над глава, вдовец но со три снаи и десетина внучиња, сам, под дрипава гуња, мудро насмевнат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се чувствував подобро и можев да станам и да го оставам со сите грижи од кои се дочекува брза но не и далечна старост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му реков дека навистина бев зад ридот, тој не можел да не го види тоа зашто секогаш очите му гледаа на сите страни, но дека не знам за кого ме прашува, дека не знам кој е тој зад ридот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Немаше обичај да ги објаснува своите прашања како Марко Марикин и не ги сакаше прикаските од стари времиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дамческите, Дамче и Богоја, убаво го примија и од разговорот со нив дозна дека и тие и сите христијани од Потковицата знаат за опасноста што се свила над сојот Јанчески и дека и тие и сите христијани од Потковицата сакаат да помогнат да се мавне таа од нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Значи, навистина е писмото, сите другите се уверуваат и си помислуваат дека Костадин сигурно знае за него отпорано штом Максим му вели Земи го и штом тој го зема без збор, а кога Костадин го зема писмото, за да остане тутурката на земјата таква, одвиткана, односно за да не ја одвее развигорот, Максим, држејќи ја, му вели на Васила Митрески Нареди ги камењата на ќошевите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но, овие двајца не знаат за расипаност. И таа нивна чистота ја смекнува строгоста на претседателот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арсо паѓа во некаков опасен транс, лудило што не знае за мера и граница. Тој сѐ повеќе се дразни.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Нема таков бедуин што крстари низ широките песочни пространства а да не знае за Едип карванџијата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И шепотеше нешто: „Ти не знаеш за моето присуство овде.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Со забелувањето на утрото, брз како невестулка, се пушта во подземјето и таму неколку часови, не знаејќи за мера, паѓа во полна исцрпеност на своите сили.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Нечесна сила што не знае за чесна борба.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ми дојдоа ноќе и ми ја пребараа собата. Знаеја за сликата и ја најдоа исцибрени од пакост.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

За волја на вистината, Александар од кога знаеше за Бојана, на работа носеше фармерки, можеби за нијанса поскапи од неговите.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

И оттаму нам, психијатрите, ни се наметнува чувство, кое не е за отфрлање, дека јазикот на соништата подобро би го разбрале и полесно би го преведувале кога повеќе би знаеле за развојот на јазикот. превод: Венка Симовска Извор: Sigmund Frojd, Psihoanaliza i telepatija, Grafos, Beograd, 1990.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И луѓето под небото се во голема мера исти - насекаде, низ целиот свет стотици илјади милиони токму вакви луѓе, кои не знаат за постоењето на другите, одделени едни од други со ѕидови на омраза и на лаги; а сепак речиси сосем исти - луѓе кои никогаш не научиле да мислат, но кои натрупуваат сила во своите срца, утроби и мускули, со која еден ден ќе го превртат светот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И кога ќе најдат такво место, прашање на добро воспитување на секој што знае за тоа е да си го задржи знаењето за себе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа е така. Му кимнувам на семејството. Неговите членови ништо не знаат за тоа, а и кога би знаеле, не би верувале.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Секако дека знаете за трубадурите. Енциклопедиите велат дека биле во процут меѓу единаесеттиот и тринаесеттиот век.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но, без разлика – Сем Галовеј беше еден од нив. Сем го преобрази лицето, ставајќи му маска на маченик, додека го прицврстуваше понито.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Одам кај него, а тој ми се насмевнува, како да му носам, на пример, највкусна супа – ах, сега ’ржат и двата коња; изгледа таа бучава настапила по некоја виша наредба за да го олесни овој преглед – и сега констатирам: да, младичот е болен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Уште од култната книга на Сузуки и Фром Зен будизам и психоанализа, се знае за стереотипот според кој запад го карактеризира прагматизмот, а исток неговата мистика, која е насочена самата кон себе.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Овде, таа двојна имагологија (како запад го гледа исток и како исток го гледа запад) е балканизирана.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Немав никакво јадење. Мане ми даде и некоја урда со пиперки, па кога почнав да јадам не знаев за доста.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Кога стигнавме горе, Мане нашол некои чевли па ги облеков, а на петите имаа некои потковици како на магаре, па само што ќе стапнев потковиците ќе го кренеа снегот под нозете и јас пак останував боса.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тогаш во куќата, како нешто што е неизбежно се знаеше за една тајна: горната одаја, лево откако ќе се искачиш по скалите од дебели дабови штици, беше непристапна - дебели алки, низ нив поцрнет синџир со врзани краеви од тежок старовремски катинар.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сите се исплашија од вошките. Тие проклети, се чини, никого не почитаа, не знаеја за редот во домот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

8. Три дни Отец Симеон пиеше како носач на парите на браќата и обземен од некои чувства, како да не беше тој оној Отец Симеон од некогашните крчми, сакаше некому да му каже сѐ што мисли и сѐ што знае за себе и за животот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во една прилика, на мојата сопруга Гзиме, со тон на доверлива добрина рече, да ја чува секогаш жива нејзината насмевка.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Како да знаеше за нашата, интимна трагедија, најголемата загуба која може да ја има човек во животот, да го изгуби своето чедо.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше можеби и добро што не знаев за оваа тајна функција на шифрантот, што би можело да биде извор за нервози и фрустрации, помислував утешно!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но, и покрај тоа што и од порано знаеше за остварувањето на своите преуранети слики, па ги пречекуваше неминовните настани со прилично спокојство, сега немирот не гаснеше и сѐ уште виореше низ неговите меса, како треската да се скрила некаде повнатре и има намера секој час да го изненади.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Бевме деца и знаевме сѐ, добри со доброто, зли и кога требаше да знаеме за болка.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

Ако ги запрашаш, пак грчките книжевници: „Кој ви ги создал буквите и превел книгите?“ - Тоа малцина од нив и ретко знаат за тие работи.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

Долго не беше дома. Ништо не знаеше за нивните животи.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

А оние пак, суштества кои воопшто не знаат за половото општење, туку се размножуваат со делење на клетките се вечни, бесмртни; како: медузите, коралите, сунѓерите и други.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Никој ништо не знае за него, а Танаско, го знаеш, се мајтапи, вели не барај го, видов кога летна на веленцето вели, одел да поседи со него таму, на прагот... и не го стигнал, од пред очи му се кренал и побегнал на кај шарката каде што умирал денот!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А бре тија не знајат за исав, бре!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се почувствува слободен, одврзан, без нарилник, без самар пашито добитче, ждребе, јаре, теле. Не, не, нешто уште послободно: срнче, еленче, сокле кое не знае за никакво ропство ни ограничување; кое никој не може да го задржи кај што ќе сака да оди, по земја или по небо, преку планини, преку реки и мориња, на крајот на земјата и кога сака пак да си се врати во седелцето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Митре служи во српската војска на Соколот, на доглед на својата куќа, на своето село, а ништо не знае за своите, а уште помалку дека брат му Петре стои против него, на дваесетина триесет метри во бугарските окопи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Никогаш Демијан не сретнал Ром во животот, ништо не знае за нивниот танц и нивната музика, ништо не знае за балканските ритми, никогаш не бил во Европа ниту пак знае мојата земја на карта да ја покаже...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Беше предвидено, поради безбедноста, никој да не нѐ испраќа, а и малкумина знаеја за нашето заминување.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Од преголема желба да дознаам што се случило таа ноќ, веќе со ниет еден ден дури и да пишувам за семејната судбина, често инсистирав и прашував за да го дознаам и тоа што можеби и не можело објективно да се знае за патувањето, кое речиси паднало во заборав, па браќата велеа дека претерувам.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Знаеше за многу утопии, од верски, од социјален, од политички и од секаков друг вид кои не успеаја во Западна Европа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Италијанецот кој никако не јадеше од јагулата, рече: - Знам за тој нивни пат... Но сум чул дека јагулата е отровна...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

А самиот текст потсетуваше на ситен вез, што би можел да се прочита само со лупа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не знам за каков привид можеше да станува збор, но наеднаш ми се пристори дека буквите што ги пишуваше Грофот, ги имав видено извезени на мали картички, помали и од личните посетници.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Веќе секое дете од улицата знае за него.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Зашто, што е најчудно, и тој самиот не знае за ова големо патување.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Зашто не знаат за стапалките во песокот и за трите стебла врз кои ноќе спијат ѕвездите.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

А Гоцета Делчев го видел само еднаш и малку знаеше за него освен она што го имаше чуено.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Не, - рече Луман. – Јас треба да не знам за тоа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

„Горе! Ваму!“, викаше не знаејќи за смисла и за разум.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Јас сум црна Циганка, јас сум селанка, името ми е селско, јас сум од сиромашка куќа, сум проста, не знам за ред и чистота...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТОМЧЕ: Нејќам да знам за тоа!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: Тји, тји, господе, што е ова што налепив! (Уште се брише со шамивчето.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Еве го иде.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Знам, комшике, ама, Теодос нејќе да знае за Стојанка.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Кумашинчето уште не знае за адет, ни за ред. Ќе има кога да научи...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТОМЧЕ: Стојанко, зошто така зборуваш? Си чула од мене такви зборови?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

КЕВА: Леле, леле, сине!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Следната ноќ, по долга и жестока партија што завршува реми, додека ги одбројувам секундите до заминувањето, трудејќи се да не гледам во тебе, го слушаме неговиот спокоен глас: - Марија и ти. Знам за вас.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Да бега. Каде? Тој не знаеше за друго скривалиште освен за својата гостилница и својата куќа.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Летка понекогаш, летно време, го посетуваше во неговото родно село во Преспа; последниот пат дојде заедно со Стефанос кој освен што има спортски манири знае за возврат да биде фер.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Татко ми знаеше за моите чести евазии и откритија во источниот дел на градот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Во случај да не знаете за овој текст, еве ги првите редови: Јас бев крстена и воспитувана во православната христијанска вера.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Толку не знаевме за Костур, колку што знаевме за Детроит...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И освети ме, Боже да знам за денот кога ќе ми се вратат чедата големи од бојот и чедата мали од туѓо...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Така ли? - праша астиномот. - А знаеш ли ти дека ние сѐ знаеме за тебе?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Овој двонасочен редукционизам е контекстот во кој јас ја гледам когнитивната наука: ние не тврдиме дека имаме комплетна теорија на невроните или шемите на која, кога само би можеле да ги извршиме сите пресметки, би можеле да сведеме сѐ што се знае за човечката когниција.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

„Како мислиш, зошто сум толку сигурен“ прашав, збунет од твоето прашање и изненаден дека можеме да се караме за сенешто и покрај тоа што ти не ни знаеше за што точно зборував.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ти ме погледна како да беше тажно тоа што јас никогаш нема да сфатам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Колку што ние знаеме,“ рече ти „можеби доживеала свој триумф!“ okno.mk | Margina #32-33 [1996] 186

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Абраш во еден скок се најде крај мене и ми викна: - Молња, собери ги твоите, моиве не знаат за доста!

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

По петнаесетина минути Ѓорѓија знаеше скоро сѐ што треба да се знае за неа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Знае за двете деца, за малечката Пелагија и за малечкиот Доне, ама не ги видел оставени на креветот на Чана, свртени едно кон друго, со подадени рачиња.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Не си ги знам за свои.