Во еден миг застана реката, го исполни коритото,  се поткрена на бреговите, разгледа наоколу:  што се случи, се прашува самата, каде е човекот,  и со денови шеташе сама низ полето,  ги раскопа друмовите, ги раскорна плочите,  а кога му ги откри трагите таа се повлече во коритото,  спокојна и плавна, загледана во човекот што го чита Борхеса:    тенкото жуборење на водата што го довикува  споменот на пустината.
               
             
           
            
            
              „Ненасловена“
               од Анте Поповски 
              (1988)