ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Претседателот Никола Карев пребега во Бугарија. Оттаму, со писмо бараше од турските власти во Македонија, да добие амнестија, но тие иако му ја ветуваа – не му ја даваа па тој мораше пак да замине за Бугарија.

Особено една наизглед мала поединост ме вознемируваше, а тоа беше дека наводно, синот на правнукот на Нико Кочов, Петруш Кочов, во некаква нејасна околност, веројатно по некоја расправија (зашто нетрпението меѓу двете семејства траело до триесеттите години на дваесеттиот век, кога машките глави од семејството Кочови заминале за Америка), ја удрил жена му на мојот прадедо Славејко Поцо.

Следното утро замина за Монастир да побара адвокат и во судот да ја отвори постапката за наследството според договорот за догледување.

Но место за Прилеп, ова оружје замина за Пирин со кое Сандански навистина наоружа стотини свои востаници.

На три четири дена пред Илинден, на тумбата Становица, над селото Жиово, се собраа прилепските војводи со своите чети да го направат планот за напад на мудурлакот во Витолишта.

Но поради неможноста да воспостави контакт со Каиро, Кларк околу 17 декември заминал за Каракамен со цел да организира спуштање на помош.

По ова Ламби на 18 октомври преку селата Слово, Радомир, Шиштевац, Диканче, Вратница се упатил кон Косово, а оттаму заминал за Црна Трава.

На 24 март 1943 година од одделот за Југославија при СОЕ била испратена телеграма до управата за помошните служби во која се известувало за личностите кои заминале за Македонија.

На другиот ден, рано утрината, заминав за родниот град, каде требаше да уредам некакво наследство.

Во отсуство на чичко Томе, кој уште во рани зори заминал за варница, да ја ѕида на суво со сур камен и суво грло, за леб и раат на челадијата и душата, мајка му го избаци по сите страни држејќи му го лицето меѓу дланките како велигденско јајце, и долго му мавташе со марамата од главата, небаре го испраќа чедото на далечен пат во непозната земја.

Којзнае дали беше жив тој Турчин во далечниот Стамбол кога пристигнав во Чифлик за да проверам каде сум најдена.

Најмногу ме мачи сознанието, дека еве и сега, од оваа раздалеченост не сум сигурна каква требаше да биде и што да содржи приказната што требало да му ја раскажам?

Со моите мали и речиси никакви познавања на патиштата по кои замина за да се загуби а можеби и да исчезне засекогаш човекот што толку го засакав, на што ли ќе му заличеше тој човек за кого ќе тврдев дека му е татко?

Турчинот што го поседувал тој дел на полето по Балканската војна заминал за Стамбол.

Стоев во претсобјето, мирисот беше ист како и пред да заминам, оној мирис кој го донесовме со себе кога се вселивме во тој дом кога имав единаесет години, и кој остануваше непроменет и откако Зигмунд се отсели кога имав дваесет и една година, и откако се мажеа и од домот заминуваа моите сестри, и по заминувањето од дома на брат ми Александар, тој мирис на нашиот дом остана ист и откако умре татко кога имав триесет и четири години, една година пред да заминам за Гнездо.

Низ книгите ги откривавме и нејзините сликари, Карпачо и Белини, Џорџоне и Лото, Тицијан и Веронезе, Тинторето и Тиеполо.

Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.

Останал истиот и без мене овие седум години.

Бидејќи ветрот им одеше сѐ наспроти бродот, мораа да пловат засолнети од Кипар и тој помина долго време загледан копнежливо кон копното, кон Тарс, кон градот во кој ги остави мајка си и татко си кога на тринаесет години замина за Ерусалим.

Утредента мамурниот Ѓорѓе уште пред изгрејсонце замина за Качарево.

Ѓорѓе секоја недела доаѓаше во Бечеј. Дури и Рада тајно еднаш замина за Белград.

На огледалото пишуваше: Собирачите на пердуви го прелетаа кабинетот по физика, обесија мала полициска станица и заминаа за Франкфурт.

И, луѓе мои, колку се изнамачи, ете цела година и половина, а кога беше готов замина за Стамбол и го превезовме скелето, се одвлечка на оној коњ: ама да се свртеше еднаш или накај нас или накај мостот! Јок.

Веднаш отиде во болницата на италијанските Фрањевци.

Само си мислам дека би можела веднаш да заминам за Будимпешта, кога навистина би сакала.

Подоцна Лага. Го сонував Род, или го створив од која било веќе на сон употребена слика, што ми се најде при рака.

На спиење ме тераше јадот што немав доволно пари за да заминам за Хавајските Острови за кои што слушав дека бил рајот.

Тој и на Симона му дал прилика да учи, но овој последната година го запустил учењето, бегал во Долнец, вљубен во едно девојче, ќерка на служителот на училиштето, која подоцна заминала за друг.

Крчо замина за кај вујка си, но зборовите на татка си пренесени од Ивана му останаа во умот.

ЕМИГРАЦИЈА Заминах за Скопје да уча И момче од тука фанах Со гз докторка станах

Макар што Татко, уште пред да се жени и пред да замине за Цариград, ги имал земено врз свои плеќи сите товари на семејството, сега, по смртта на својот татко, се соочил со сите други тежини.

Но нејзините рано заминаа за Цариград и неа, премлада, ја омажија во Поградец.

Татко, кога заминале за Италија, можел само да препостави, но не ѝ да поверува, далеку од тоа, дека делегацијата на албанските жени би можела да биде примена од грофот Чано, тогаш, впрочем, министер за надворешни работи, а не била исклучена ни средбата со Мусолини. – Нашата средба со грофот Чано може да биде опасна за семејството во сите времиња.

По четири години Лири добива место на Харвард. 1960-та тој се приклучува кон групата „истражувачи-скитници” која, предводени од антропологот и историчар Герхарт Браун, заминуваат за Мексико.

Еврејката Нилика, во овој ист, за жал исчезнат во Земјотресот Пасаж пред да замине за Израел ми беше рекла дека долго избегнувала да шета по Пасажов за да не се среќава со спомените.

Така заминавме за Калифорнија и ден и половина одевме горе-долу по Пацифичкиот брег, и на крајот се сместивме на песокот на Малибу каде вечерта готвевме колбаси.

Тука сме, си рече авторот, ја фотокопира веста и излезе од библиотеката на Домот за печат не само задоволен туку и решен што поскоро да замине за Битола.

Мисијата на Џорџ Квајн заминална веднаш по пристигнувањето со партизанските курири во Главниот штаб на НОВ ПО на Македонија, каде што пристигнале на 5 октомври 1943 година.

Тоа биле мисиите Монкеѕњренцх, предводена од Џорџ Квајн и Муллигатањнѕ, предводена од Ламби, која требало преку Македонија да замине за Бугарија и да воспостави контакт со тамошните партизани.

Затоа, токму затоа, сметам дека таквите укажувања што ми се упатуваат крајно се несериозни, а одлуката на Главниот штаб јас да не командувам со текот на операцијата, туку прв да го напуштам Грамос и да заминам за Вичо, во најмала рака, другари, е навредлива и потценувачка...

Пишува две книги кои никогаш нема да бидат објавени.

Семејството пак се сели во Севиља, па во Мадрид.

1919. Борхесови заминуваат за Шпанија, најнапред во Барцелона, а потоа во Палма де Мајорка. Учи латински и арапски.

Борхес учествува во литературното движење наречено „ултраизам“ и соработува во неколку авангардни книжевни списанија.

Двајцата го препознаа. Тој беше. Тој што ги фати кај Власотинци кога од почетокот на војната заминаа за Влашко на печалба.

Ѕиркав низ решетките, навнатре трудејќи се да препознаам во редовите автобуси дали еден од нив е мојот со кој требаше да заминам за Битола.

Пак трчајќи фатив ново такси. На автобуската набрзина земав билет и среќно заминав за Скопје.

Мајка ми одбиваше да даде какви било информации околу значењето на таа нејзина среда во која двете ќе заминеме за Париз и ме убедуваше дека треба да бидам стрплива и да чекам.

Овој пат брат ми не е со нас. Замина за Будимпешта со другарите, а на негово место со нас е Борче, братучед ми.

Со него ми е супер, право уживање. Постар е од мене три години и ептен добро се согласуваме.

Чекав. Еден ден строго ја предупредив: - Јас чекам и ќе ја дочекам, се надевам, таа твоја среда, ама внимавај како ќе ми соопштиш дека дошла, оти може да побудалам од преголема среќа, може дури и срцето да престане да ми чука и да умрам од радост.