Но, не баш дух, бидејќи овој           е премногу интелектуален за вкусот на поголемиот дел од една генерација скептична           спрема „профаното” рационално мислење а склона да верува во квазимистичната моќ на           интуицијата и екстазата, туку повеќе „душа” - орган на некој неодреден начин поврзан со           „духот”, но, за разлика од него, благородно усидрен во чувството, коешто е или нурнато во           сепроникнувачкиот elan vital a la Bergson, или е во дослух со севкупниот Космос, односно           со вечноста, така што овој експресионистички орган - духот или душата - во секое време           има, под услов доволно да е огнен, непосреден пристап во бесконечното.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 36“
              
              (1997)