Премногу учтиви, сите ние во некоја мерка сме следбеници на Пруст или Бергсон; мислиме дека во нас постои нешто, што не може да го пронајде излезот во просторот, некоја „должина“ која во својата природа е повеќе музичка, отколку што е ликовна, која во суштина                   не може да се замисли.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 8-9“
              
              (1994)