е (гл.) - куќа (имн.)

На пат за чешмата е куќата на бабата Бисера.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
3. Наквечер дојди, наквечер, наквечер - в прва темница, мини го прагот раскапан влези во трошна одаја, на миндер седни накривен со каракамен на гради: каде е, каде радоста каде е куќа весела?
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Света е куќата моја: со барут и железо полна е; не ќе ја срами Неда родината своја.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Овде ти е куќата отворена! продолжи Али Фети.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Книгите се читаат, дедуле. - Книгата на пророштвото за нас е една куќа. Тоа е куќата што воздивнува.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Дури си млад, вели Радевски, кај ќе застанеш, таму ти е куќата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И оди почесто, особено да се напивуваш таму кафе за да ми е куќата отворена.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Цел ден забава, се јаде и пие, а никој не знае чија е куќата и кој ги плаќа сметките.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ако ти ја немав посадено јас, зар ќе ја пронајдеше на некој од оние ваши состаноци, не знам колкупати и каде ги имате одржувано!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Совеста не доаѓа од никаде. Совеста не е куќа па да седнеш и да ја изградиш!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дом? Дали тоа е куќа, семејство, град, нација, држава?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Да му каже дека пуста ми е куќата без него и без неа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)