дојде (гл.) - на (предл.)

Разбирањето на односот техника-тело како опозиција на техника-природа, за мене е погрешна претпоставка.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тинејџерката: А какви се тие клошари што ќе дојдат на тоа парти?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тинејџерката: Ја знам. (Пее) Can you do the lady dye! Yeah! Can you do the lady dye! Yeah! Џејн Каунти ми е омилената.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Природното“ тело, она со коешто сме дошле на свет, е производ на техники што се покажале како преживувачки успешни и имале шанса да се репродуцираат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Штом ќе почне онаа ствар од Џејн Каунти, The lady dye twist ќе почнеш да се подготвуваш. Ја знаеш ли песната?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тие, едноставно и ладнокрвно, не се земени предвид (David Daube) – па оттука, сосем точен е впечатокот дека правните акти кои се донесуваат во оваа област, се сконцентрирани првенствено на оние кои имаат [имотните/ богатите/работодавачите], односно оние кои го заземаат централното место во ‘високото општество’ и кои благонадежно ги финансираат предизборните кампањи на речиси сите поголеми политички партии кои подоцна, кога ќе дојдат на власт, во знак на благодарност и по принципот „Do ut des – ти дадов за да ми дадеш“ ги спроведуваат нивните антиработнички агенди. Оние кои немаат [неимотните/сиромашните/работниците], како да се невидливи за системот – тие, заедно сосе нивните проблеми, просто- напросто, се игнорирани!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Козата остана на страната на сиромасите, зависните, запоставените, спротивставените... – Така значи дошло на Балканот до изреката „Да му цркне козата на комшијата!” – извика задоволно Чанга. – Но, имало и полошо! – рече татко.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Го гледам целиот тој предел како да ми е на дланка, но истовремено тој е колку една ледина на која јас како да сум дојден на викенд.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Бугарската полиција ја намириса работилницата. Не е чудо да ви дојде на гости. Гледајте ведрете ја 48) што можете побргу!“
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Бре, бре! Ама се ѓаволи овие Македонци! - рече командирот на бугарската полиција.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кога дојде на ред за камбана, јас реков, од мене ќе биде, како и бунарот, ќе кажам и за тоа, и самиот отидов дури до Лариса, кај браќата Грегоријади, ја порачав камбаната и се донесе, дури уште не беше ни изградена камбанаријата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тие, се разбира, не можеле да знаат дали меѓу Симон и луѓето во главниот град се зборувало за тоа овој да биде пратеник, но обземени од предизборното расположеие и од меѓусебните спротивставености, лесно, сосема спонтано, дошле на тоа гласините да ги поврзат со зборот пратеник.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Иако по некој период му го простив тоа и се чинеше дека за кратко време сѐ ќе си дојде на свое место, се случи уште едно негово извинување, дека не може да дојде на закажаниот состанок, во нашето, до вчера, омилено бифе.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
По малку, дојден на себеси, тој се накашлува како што прави секој домаќин во својот двор.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Наскоро по нивното сместување му дојде на малиот писмо.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
ВО ПАРИЗ сретнав многумина наши луѓе - работници и други, кои овде дошле на печалба.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ерик одеше да скија на вода со Џерард и дојде на една журка со нас.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Овој град некогаш полн со здравје, сега неухранет, вошлосан, отворен кон болестите на душата и телото, на работ од епидемијата на тифус, на уплав, на треперење пред неизвесните времиња, под ударот на болести и несреќи што најнапред, како по правило, прво ги погодуваат сиромашните, брзо фаќаат корен и се шират меѓу најмногубројните.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И тука се сите, сите, сите: децата, Цви, неговите, нејзините родители дојдени на посета кај сватовите и таа облечена во фустан со ведар дезен и прекрасна берлинска шапка по последна мода што не допушта во очите да ѝ бие сјајното галициско пролетно сонце... 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Воденичарот“ ги остави камењето што ги гледаше и дојде на горниот крај од ширината, откаде се гледаше уличето по кое одеа Јован и Алекса и почна да се вртка околу друга група камења, но не ги пушти од око двајцата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ти се лути, велеше, шо му a наметна Ката та, ете, сега му дојде на колај да ти плати.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се доближи стара жена до левата пола од старата искршена порта и погледна низ пукнатината.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дури кога дојдоа на ширината пред Вандевци, каде што се продаваа воденички камења, Бајракот се заврте и му стори ишарет на Јована да побрза.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не е важно дека јас не сум дошол на ред да корнам амблем од некоја кола.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Па, се разбира, од онаа возбуда поради нашата акција. Леле, кога мама би знаела!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Од што сакам да сум заштитен?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Утредента Љупчо не дојде на училиште. Со Влатко, Ташко и Дејко не се запрашавме за него.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И јас сега, навистина, не можам да сфатам што е тоа толку страшно ако се изгуби животот од Атила?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Атила за тоа е и дојден на земјава и за ништо друго.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
КРКАЧ - Хорор пр.: Еден крмнак мирно си кркал кори од лубеници, додека него самиот го кркале крлежи, што и не е најважно. Во еден момент кројачот Дејви Крокет му дошол на крмнакот и му го кркнал ножот. Свињата почнала да кркори, и толку.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Чекај малку, од каде знаеше ти да ми дојдеш на гости со шише? - Интуиција или текнувало.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А тоа му даде надеж, тоа го повлече да помисли дека неговите веќе тргнале од селото и дека можеби уште вечерва ќе дојдат на колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Шумарот дошол на разговор со доктор Коста.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Следното утро, штом дојдоа на работа, почна да врне бавен, густ и ситен дождец.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сите да дојдат на состанок во училиштето, им порача пандурот на селаните.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сѐ стивна. И богами, сѐ ми дојде на ум. Затоа и ја испружив раката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неколкупати ми дојде на врв јазик да му речам дека постојано го мислам мојот редок гостин, кој како подарокот тебе (најскапото) ми те остави; дека заспивам и се будам мислејќи на него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А таму лепливо и мирис на немоќен маж.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но знај, синко, ти си виновникот заради ваквата моја несоница; ако те немав тебе, ќе се потрудев да го заборавам и него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А таа говореше, говореше; потем дојдоа на ред рецитациите на тема народен дух, патриотизам и славни предци; потем се играше едно оро; потем Земанек пееше песна, и – дојдов на ред јас, во паузата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И тогаш сфатив дека меѓу уката на чинењето мозаик и уката на преподавањето сказанија – нема разлика, дека и за двете важи истото правило, закон ист: дека не можеш да видиш, да узнаеш, да го созерцаш целото додека сѐ не си дојде на свое место, додека не стигне времето за целото, додека од малото да сочиниш поголемо, а од многуте – едно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еднаш Земанек ми рече дека не може да дојде на кино со мене, иако јас имав извадено карти, и сакав да го изненадам, оти токму се даваше Големиот Гетсби, филм според неговата омилена книга.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се обидов да му кажам дека не сум виновна и дека ме принудиле да дојдам на сослушувањето; тој не сакаше воопшто да разговара за тоа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но откако дојде на себеси кутрата Неда - отвори полека очи.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
- Добре најдовме. Дојдовме на посета. Не сме од Руља...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А овде ги применуваме најдобрите начини за пациентите да си дојдат на себеси.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Разговарал со Ана, замолил Хајнерле, кој тукушто бил опериран од крајници, да дојде на поседок во Виена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бил многу болежлив, докторите испитувале но освен проблемите со крајниците ништо не откриле, и рекле дека сигурно не му одговара климата во Хамбург.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А вие што мислите – што е лудилото? Нешто монструозно?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Клара не е луда,“ му реков. „На Клара само ѝ треба време да си дојде на себе.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А знаете како ги лечат во Париз? Со страв!
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога дојде на третиот ден изгледаше малку поприбрано, но мене, на мојот пријателски поглед не можеше да му побегне од очите вистината дека сѐ уште не преболела.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Еден друг ден кога татко ми си дојде на ручек, видов како носи под мишката една необична книга, и откако се помисли каде да ја стави, ја отвори вратата од шкафот и ја остави таму.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Есента во 1999 година, половина година пред да ми дојде пребистрата идеја да предавам предмет за машката хомосексуалност како културна практика, дошол на чело на мичигенскиот огранок на АФА.33
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Лила - најубавата, голема кукла полека стана, си го поднамести фустанчето и скокнувајќи од долапот тивко простенка: „М-а-м-а“, потем се упати кон белото зајаче Џипси и му рече: „Тропни со барабанчето! Треба сите да дојдат на овој собир!“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Не смееш да не дојдеш на средбата со судбината.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Реков: „за љубов да не зборувате“! Тоа гајле ќе ви дојде на главите.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Одела, што одела гемијата по правио пат и по некој ден свртел еден противен ветар многу силен, та кога ја подбрал гемијата по морцката ширина, летала како некоја црпка по талазите што биле по море.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Дошле на Солун и влегле во една гемија, та се упатиле за на Божигроб.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тоа се засили многу повеќе кога Језекил дојде на неговото место, кога стана бригадир.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа дојдени на работа уште пред сонце, тогаш никој не прашуваше за времето и за тоа колку си работел, за сите беше важно работата да се врши и да се искористи времето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Брат ми зборуваше и тоа сѐ наврекнато уште десетина минути можеби, навистина не знам точно да ви кажам, оти баш за тоа време воопшто не бев при себе, како некој друг да стоеше место мене заглавен во незгодата и асфалтот но, кога малку дојдов на себе, во мислите ми се заврти филмот за овој човек овде што ми викаше, и мислам, почнав да размислувам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Царот дошол на кола без волови, а луѓето ѝ фрлале сено, заграби сено фрлале пред лимузината за да видат дали ќе јаде. 160
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
бати пасошите нели Македонија е слободна, а народот со лева рака се крсти и се чуди што ни стана, да не се јавило некое непознато беснило што нѐ скокотка и нѐ тера на смеење, ама од Македонија еден излегол, а цел свет дошол на тепање, што не се тепаат кај нив, ама на туѓо гумно и на туѓ газ не боли толку многу, и така радоста ни беше пуста, се враќаме преку туѓа земја, првин во Варна: војска, војска нѐ опколува и еден по еден нѐ пушта низ страга, ко овци на молзење, 117
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А понекогаш ќе ти дојде на чипаво зборот. За малку, без прашање, да ти избега.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Е, некако се освестив, се приповратив. Си дојдов на себеси.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што убаво би ѝ дошло на пченкава, велам, да се напие вода по копањево, да се измие, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам како ми дојде на тоа да мислам. Ја гледам буката, а над неа, низ вршките нејзини фрчат штрапнели, куршуми.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А пилињата, да не знаеш што да им кажеш. Ќе ти дојдат на пенџере: врапчиња, сојки, сколовранци и ќе ти удираат со клунчињата на џамот. Ќе ти наѕираат во собата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Черчил му одговорил: „Не можам да дојдам на премиерата, зафатен сум, но ќе дојдам на првата реприза, доколку ја има“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Вујкото, ограбениот маж, кога си дошол на себе и кога сфатил колкав срам ќе јаде во селото ако се врати без жената и штотуку роденото, кон грабнувачите ја насочил полицијата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Веста била удар од кој можело да се падне ничкум и да се гризе камен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никој не видел како Јаков Иконописец му дошол на старешината зад грб да му ги стиска плешките со три остри запци на куса јасенова вила.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби сонувал свои соништа и можеби се чудел како можат толку, до болка, да го стоплуваат секаквите партали во кои како од раѓање да бил заплеткан.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сличен на мудроумен и видовит старец, збрчкан од тежини што му ја притискале преморената душа и бушав од игра на ноќни ветрови, Лозан Перуника дошол на испотен шарколија и ги избројал пред насобраните луѓе и жени гробовите што живите од дружината им ги ископале на мртвите: останале патем рабите божји Дмитар-Пејко, Неделко Шијак, Јанко Крстин, Пеце Димовски, Борис Калпак, Симон Наконтик, Онисифор Мечкојад, Куно Бунгур, Пандил Димулев, Никола Влашки, Сандре Самарија, Самуил Пендуш, Филип Макариев, Никифор Ганевски, Илчо Просинек, Каменчо Скитник, Орлен Шумков и Јаков Иконописец, кои со ранетите Чучук-Андреј, Метуш Батковец и Цене Папчев можеле да бидат прогласени за дваесет свети и пресвети маченици, безбедниот Јаков Иконописец, без тој апостол со душа на вероизмамник од чиј оган горел Круме Арсов (ако починал, бог да го прости), и отишле или бегале од дружината Васко Тушев, Цуцул Мицковски, Осип Сечковски, Салко Вадидуша, Трипун Караѓоз, Гидоен Кузмановски, Блаже Задгорец, Марко Марикин, Пане Долгманов, Кирил Сукаловски, Јордан Шоп и последниот, сѐ уште негде на пат, Спиро Првославец, ако е некој виновен - господ нека му суди и се враќале со камења за неколку воденици и со тројца ранети Онисифор Проказник, Јован Стојче-Столетников, Герасим од Побожјане, Богдан Преслапец, Лазар Аргиров, Наџак-Јанко, Арсо Арнаутче, Цветко Грнар и Богоја Гулабарин, споулавен и зол колач на беспомошен раненик, и еве го него, Лозан Перуника, гладен и жеден гласник, од чие бавно и тешко редење на имињата до бога раснеле тажачките на жените и плачот на децата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но и оној што се плаши од денот, го чека тој ден за свои тајни дела.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Што можел да стори Онисифор Проказник - да побара од непознатите осуммина да се тргнат од патот за да помине дружината со двоколките или да заповеда веднаш да се пука?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За делче од миг низ неговото сеќавање поминал настан од неговото најрано детство: неугледна старица од некое планинско село дошла на еден Велигден во полна црква и со голем крст во рацете го надвикала свечено облечениот поп барајќи од набожниците да појдат по неа во доброволна смрт.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неочекувано бедното човече скокна и пред домаќинот и другите да си дојдат на себе, да го зграпчат или да го соборат со удар, се стрчна и со скок на преплашен јарец ја прерипа искривената ограда од прачки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дошол на себе кога му пламнало црвеното брадиче. Веќе и влакненцата во носот му гореле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И самиот паднав на коленици зад кошот и се мачев со мачењето на тој грч од црно и бело тесто на месо и на ткаен лен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Инаку, ни за мангар не го бива; но зашто е голем, добро ќе му дојде на Иса да го испружи колку што е долг, така Исо ќе си ја умножи славата, без ништо да изгуби, а селаништето ќе научи во иднина да не се перчи дека нема помаж од него.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога се врати од војска, по три години, не поседе в град ни три недели, туку еднаш, во делник, сред лето, во време жетва, неочекуван од никого достаса во Потковицата; првин бил дома си, се видел и се избакнал со деда си Блажета, потоа собрал фотографии од сите домашни, и - се огласи од Молитвена Вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Хаџи Ташку од порано известен од Хаџи Панови, делениците Акиноски, дека в сабота ќе дојдат потковичаните за да се измират со него, намисли да ги состави и да ги збори Иса и Лазора.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Руса стана да живее кај своите, но еднаш, во време барање дрва за огрев (еднаш во годината, во октомври, жителите на Потковицата ја кастрат гората и берат дрва за огрев) дали некој ѝ рекол или сама дошла на таква помисла, дека Јован Дамчески и таква, огрубена, ја чека дома за да ја земе за невеста и отиде кај Дамческите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веќе момите, и градските и тукашните, кога ќе дојдеше на сведен или во Света недела, за да се види со своите, се обѕрнуваа по него, веќе сама мајка му Илинка, загрижена, го потпрашуваше, оддалеку, дали нема некоја во градот, и каква е таа, кога тој, за чудење на сите, предвреме, доброволно, замина војска, морнарица.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Наведнат над книгата, Арсо го слуша гласот на мајка си далечен и нереален: - Дојди на ручек, Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кога повторно си дојде на себеси, гледа пред него седи на колена и му ги влажни усните со камилско млеко.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Треба да се отргне извесно време од оваа бркотна средина, да појде кај своите, таму на лозјето. Ќе се одмори и ќе си дојде на себеси.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А основни генералии, секако, мојата секретарка ќе им земе при прием на листа на чекање, па ако треба и ќе постојам пред капија, да чујам се караат ли дење, офкаат ли ноќе, тепаат ли деца и како им се насадени овошките низ дворот, па кога ќе дојдат на ред, од врата ќе паднам во транс: „Имаш дуња во дворот или воденики на балкон“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
О, Боже Господе! И ова да ти биде најсреќниот и најтоплиот момент кој со зборови не се опишува, по кој следи средбата со човечето кое потаму низ годините ќе биде најважното нешто во животот ваш, дојден на најтешкиот и најболен начин на светот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во летната кујна пет фамилии готват на еден шпорет, кој на волшебен начин ја има смалено моќта и брзината, па со часови чекаш да дојдеш на ред.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Умреница Стојам и чекам стрпливо, ги слушам другите кои, откако ќе дојдат на ред, стануваат свесни дека комплетно неподготвени дошле во Матична служба да бараат уверение, а не знаат, на пример, ни моминско презиме на покојната.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Волците слепо ја следеа по бескрајното снежно море и ја оставија, а таа, како да си дојде на себе: далеку ги заобиколуваше јуруците, се плашеше од нивните развлечени песни; ноќе го грееше под срце нејакиот пород и се разбудуваше дури и кога по земјата ќе зашушкаа ланските дабови лисја.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
МЛАДИЧОТ: Не. Дојдов на минута-две пред и Вие да дојдете.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Дури кога ќе дојде на средината од собата, станува свесна за револверот во своите раце.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Билјана го претстави Александар пред својот сопруг како добар школски другар кој е дојден на балот со Бојана.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Затоа и тебе те одбрав да дојдеш на балот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Понекогаш ја сонува како му шепоти на увото тивко, нежно, мило, возбудливо, исто онака како што му зборуваше во Прага, а понекогаш гласот го здружуваше со здебелениот глас на Стела, но не му шепотат, ами му пеат тажни песни облечени во црно како калуѓерки; му пеат како на гроб, како да му дошле на погреб.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Истата мисла, по сѐ изгледа, им дојде на ум на сите во ќелијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се случи така што никогаш повеќе не дојдоа на чистинката во шумата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие се преправаа, можеби дури и веруваа, дека дошле на власт без своја волја и за ограничено време и дека тука некаде зад првиот агол, се наоѓа рајот во кој човечките суштества ќе бидат слободни и еднакви.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Веднаш се рашири информацијата дека во автомобилот бил грчкиот конзул, од Солун директно дојден на многу итен и важен состанок за балканот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Веднаш се спогодија. Тогаш реши да ја раскаже неговата историја.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Оној што ова го раскажува, прв дошол на мисла да му го испита и да му го разбере настанувањето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И покрај немарниот однос кон претходните контролни прегледи, Сотир Паскали не сакаше да помисли на најлошото: Климент Камилски да не дојде на операцијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зашеметена од хормони, не знам што правам. Ма, што ќе ми дојде на памет.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
ТРЕТАТА ЖЕНА: Имам право да истражувам зошто сме дојдени на овој свет, на оваа планета, каква е смислата на нашето раѓање, растење, минување низ најразлични маки и тешкотии, влегување во брак, повторно раѓање на децата кои минуваат низ исто толку маки, учење на разни вештини, желби за осознавање на светот и сѐ со мисла дека утре ќе бидеме среќни, а потоа губење на истите тие способности во староста и на крај умирање, исчезнување.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Девојките не дојдоа на свадба, старците чувствуваа студ во колковите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Страшното рикање на брановите, таа силна бура онаа ноќ кога дојдовте на свет, тој голем страв, неизвесност, се губи мигум во оној час кога вашето светло, леко крило ќе го допре маѓепсниот бескрај на пространството.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
4. Ако доброто почна да бега и од него зашто тогаш не му рекоа обвинет си дека си луд, смртна опасност си за луѓето, дојди на испитување, болницата се наоѓа таму и таму, бројот на телефонот е во телефонскиот именик, туку дојдоа како ураган, обајцата - горила со ниски, безгрижни чела и зелени подочни кеси, обајцата колку тројца како што беше тој, набрекнати, сити рамнодушни за сѐ, дури и за себе, ни толку умни за да бидат некогаш луди.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Зашто се јасни изгледаат нејасни, прости ми Исусе, си рече попот Ставре и се скубна за брадата за да си дојде на себе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ако излезеше да се прошета крај куќарките на аргатите и чифчиите кои работеа на сегашниот имот од Петрета, одеше со кренат камшик, небаре мутесарифот Мехмед Фаик-паша дошол на обиколка, и на сите им се обраќаше со „Господот наш Исус Христос да ни е на помош”, божем не знае каде се наоѓа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ќе нарачам со него да му потураат на султанот да се измие, кога ќе ми дојде на гости.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Го сонував... - им рече. - Ми дојде на сон: весел, убав...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Еднаш кога Мил остана цела ноќ во лабораторијата и не дојде на спиење, Богуле го заобиколи коритото со вода што му го стави мајка му, и низ прозорецот кој беше заборавен да се затвори со рајберот однадвор, започна да се спушта по јаболкницата, но се слизна на влажните гранки и падна.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Еден пат е овој ти што дојде на Чебрен, друг оној на Светецот преку Лисиче за Витолишта, Полчишта, Сатока и Градешница; трет пат има од Скочивир, Будимирци, Старавина, а четвртиот од Тиквеш од Клино – Рожден – Витолишта.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Милка не може да си дојде на себе, се крши во себе и во снагата, си ги плетка рацете и не знае кому да упати друг вресок.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
СИМКА: Како што милуваш, Костадине, така ќе биде... Немој да заборавиш на редот... Да дојдеш на зима...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
КОСТАДИН: (Го милува). Можеш ли?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
И како да не го чека? Од свети Атанас, кога Илко наврте пуста „Опстраница“ сѐ на сѐ двапати си дојде на преслечување.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Уште пред да дојдат на „Гошово“ Доста поотежна, но бидејќи домашните работи и работите по градините и царевките не беа толку зорт, Митра не можеше да ја сети на кој ред е.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бисера даде „проводиа" половина лира и ја однесе бовчата во земникот да им ја покажува утре другиден на сите роднини и пријателки, што ќе дојдат на честење.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но затоа пак нарипаа Димовите старавинци и градевци, коишто беа дошле на пазар и убаво го натопија „бугарскиот" даскал Бина и го испратија кај Мита Црнамара да ги собере пак тој неговите витоливци, полчивци, жиовци и половината бешвици и да дојде кај „Гркот" Налета да се исправи со овие Јуди.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дојде на собранието и селската испустеница бабата Тода, а кога Митра ја виде се понамршти и за себе си рече: „Ата да а најде, ошче она беше кусо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но кога си помисли на поповскиот живот, на сите оние облаги што ги уживаа поповите, тагата го остави и во душата сети леснина и така радосен си дојде на манастирот и му ја предаде иконата на дедот Сталета со изјава дека не мисли веќе да се главува кај него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И се наредија да се простат прво со Трајчета, ама овој уште бегот кога му подаде рака рече оти ќе ги испрати до порта, та сите се поздравија со Ристета за да дојдат на ред со Бојана.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
За разлика од самите соништа, фабриката во којашто тие се произведуваат не изгледа убаво... како впрочем и секоја друга фабрика: има тука разни маслосани машини, и бучни апарати, и големи зачадени оџаци, и смрдливи отпадни материјали, и привилегирани шефови на смени, и млади преамбициозни кадри, и необработени сировини, и стечајни работници, и ученици дојдени на пракса...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
13. САМИОТ ГОСПОД ЗНАЕ ШТО И КАКО ЌЕ БИДЕ - да дојдеше на светов бар пратеник негов да го искаже пророштвото на поминот иден на бродоломник што нејќе да плива кон брегот...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Мајка, во тие години, на возраста на која веќе можеше да добие виза за да патува во Албанија, дојде на брегот крај манастирот за да запали свеќа и да се подготви за враќањето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко не можеше да дојде на железничката станица. Мајка беше тука.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Жена му на Китан знаеше дека жена му на Танаил, како и другите жени во селото, се подбиваат, се исмејуваат, и затоа утредента по свадбата, кога станаа младенците од спиење, отиде во нивната одаја, ја натера невестата да се пресоблече, ѝ ја зеде кошулата, и кога виде дека на неа има крв, светна од радост, ја зеде кошулата и истрча во дворот покажувајќи им ја на сите луѓе дојдени на блага ракија; им рече на тапанџиите и на свирачите да свират, и таа држејќи ја кошулата високо крената, започна да игра оро.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога ќе дојдат на балконот – тој е кај Лидија.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Добар ден, - вели тој. – Ви дојдов на гости. Ќе ме почестите ли со колачиња?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Дојдовте на вистинското место“, објасни раководителот кој сега стоеше токму пред него.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И за вистина, Силјане, клетвата од старецот, што ги колна прадедови ни, ни се исполни и до неколку години сите деца од лошата сипаница изумреа и останале сите како црни кукавици без челад; да му е милост на Бога, зер нејќел да нѐ сотре сите, ами и дошол на старата од стариот на сон за да им каже на дедови ни да појдат кај изворите и во едниот извор да се искапат, та ќе се сторат штркови, и да прелетаат бело море и црно, та да појдат во вашата земја и тамо челад да родат и да ги изгледаат, та пак овде да си дојдат и да се искапат во другиот извор, та да се сторат пак луѓе.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Дошле на Солун и влегле во една гемија та се упатиле за на Божи гроб.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Силјан дошол на амварче и си го отнал црпчето, да си се потурил и ете ти го човек како што си бил дома у себеси при татко и мајка, при жена и дете.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога дојдоа на патот, почнаа да бегаат колку што можат и не можат, од страв да не ги сетила лисицата.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Ж: Прав сте! Значи како што ви кажав, г-дин Ракот ми беше дошол на гости еден ден.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Најпрвин треба да ви објаснам дека тој има посебна слабост за секакви технички дрангулии, и во тоа време беше луд по грамофони.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Врти се роју умен, вртлогу ти кој си на небо, биди на земја вртилишта, улишта, восочни легла рам-меморија на приземје и кат давам за твојот „латински џагор“26за твојот бесценет секрет меден збор, афродизијак и медовината капната од небо ти ја давам на серафим налик и на мираз од нечија блага душа и изблик на вечноста ти нудам „гола како кокошкин врат“ за да се собереш, сакана да дојдеш на врв врба во моето гнездо озарено со етер со екстракт од масло со медоносно билје ти нудам енигматични игри крстословки, ребуси пополнување на празнините и сотките осмислување на келиите - безбројните восочни клетки ко минијатурни смрчки
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Бошко не претчувствуваше ништо добро, но си рече: „Ако лошото ти дошло на прагот, отвори му ја вратата за да не биде полошо.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тие сега ги скротнаа воловите по ридот и дојдоа на изворот да ручаат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И после, дедо му не е лош човек, го натерале и малку умот го лаже, но се ќе си дојде на местото ако го тргнат од патот Лумана.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Ќе смислиме нешто...“ И така тие се венчале. Сето Семејство дојде на венчавката.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Породувањето конечно беше извршено и У дојде на свет будна, токму онака како што сакаше мајка ѝ.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
А тој беше гас и гаќи со преседатељо на општината мислеше дека нему никој ништо не му можи и тој, заедно со овој Војнета наш мене ми ги имаше пуштено партизаните да ме убијат зошто сум бил кмет и сетне со нивни ниспет партизаните ме затворија а и уште да можи нешто најлошо тие мене ќе ми го сторат зашто тие сет вногу лоши луѓе ама и овој партизанскио суд што не ет суд туку суди само накодошени луѓе мене мана не можеше да ми најде и ме ослободи ама Трајко Казиловски и Војне мене дрвата не ми ги имаат заборавено и ако им дојде на колај тие мене пак и најлошото ќе ми го направат“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Одбивам да шетам со цревата во раце, да гледам како нестручно ме оперирате, сечете и шиете, како ми гнојат раните и да се прашувам колку ли ќе ме боли кога ќе дојдам на себе.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Дојде на погреб наместо мајка ми и ме погали по глава.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Кога ние се појавивме на сцената, научната фантастика беше толку изнемоштена што ни беше мошне лесно да дојдеме на чело...
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
А денеска не дојде на работа на време.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Ако некој ти се приближи, на пример ако дојде на 10 стапки од тебе, речи, „Вешто ракувам со полуавтоматско оружје.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога се преселив да живеам сама, брат ми ми купи пиштол затоа што кога жена живее сама треба да знае да се одбрани. Нишани во колениците!
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во тие моменти постојано страхувам да не заѕвони телефонот, или пак некој да не ни дојде на гости и да нѐ прекине во разговорот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дури кога братучетка ми со едното ноџе само по чорапче скокна надвор и замавна со раката мачката троа се подисплаши и тромаво се симна по скалите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дора со комплетот си играше жена-мајка и му готвеше на мажот кога тој ќе се вратеше од работа, ако Ники дојдеше на гости за да си играат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Значи, ти си тука дојден на семинар по метеорологија? - ме потпраша тетка ми, погледнувајќи го тетин ми со поглед кој велеше „ти реков дека е многу умен“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
1 Тој дојде на местото на Законот за присилно порамнување, стечај и ликвидација од 1989 година, 2 а додека беше на сила претрпе три измени и дополнувања, во 2000, 2002 и 2004 година. 3 Во 2006 година беше донесен нов Закон за стечај, 4 кој до денес има претрпено две измени и дополнувања, во 2006 и 2007 година, 5 но тие не содржат промени во одредбите што се однесуваат на правата од работен однос.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Захаријадис веднаш нареди да се преведе писмото на грчки јазик и да им се јави на сите воени команданти да дојдат на итен состанок во пештерата над селото Горажде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ кара, кара Џоџо, што му дојде на уста да ни вели, а ние само гледаме в земја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Заборави го, вели Оливера Поточка, може некој сон да ти дошол на јаве.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме прашуваат, им кажувам: дојдов на гости, дојдов на гости!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали стравот нѐ тера да гледаме што не се гледа и да зборуваме што ќе ни дојде на устата...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Алт! Мене мочта ми дошла на крајот, ќе направам некоја пакост.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во Скопје дојдов на почетокот од ноември.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни збор да ми дојде на уста, ни солза можам да измолам, да пуштам. „Животот е роса, велеше мајка, ќе светне и ќе загине.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Може сѐ да рече, а ништо да не мисли, вели жената, од кај знаеш што ќе ти дојде на уста тогаш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Неколку месеци пред тоа го молев да дојде на свадбата, а тој ме одби зошто божем требало да учи и имал обврски.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се разбира, тие никогаш не помислувале дека до пари ќе може да дојдат на легален начин - преку членски внос, работа или слично.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
На состаноците на училишната еколошка секција велиме дека кога ќе пораснеме, кога ќе се вработиме, па и ќе дојдеме на раководни места - ќе се грижиме нашиот град да биде нормално чист - да го смени ликот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Ви дошле на училиште?“ „Не, не на училиште.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Ќе се удави! - ќе се чуеше престрашен глас на некоја жена што сигурно ова попладне првпат дошла на плажата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)