гледа (гл.) - куќа (имн.)

Владичкото ќе си го плаќаш и готово: само барај некое чупале, оти вој пезевенк ве остави та бабата веќе не може да а гледа куќата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ете, јас су брго дојдена од Солун. Немам ни кошулка, ни саѓиика. Co виа ѓупцките дали ќе ме сајдиса. He су работила побрго, кој знае дали ќе може да му а гледам куќата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Она ќе не гледа, та тие чорбаличките не гледаат куќа без сермиа!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
За нив се однесува познатата народна изрека во Германија: „Работи, работи и гледај куќа да си направиш“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Нема кој да ја гледа куќата, а и таа веќе порасна, стана девојка, ѝ требаше дома да има жена за да ѝ помогне и самата таа да стане жена.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Костадин е млад, здрав, работен. Ќе работи, ќе гледа куќа.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Така, на Најдо Пашалески, детето на Ица не само што не му пречеше туку го сакаше како свое зашто знаеше дека тој деца не може да има, а освен тоа нему жена му требаше да има кој да му ја гледа куќата, да му зготви, да го испере и да го закрпи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Другпат сонува како на некој празник влегува во куќата, но гледа куќата не е куќа, туку се престорила во црква; внатре попот Матлија венчава младоженци; се допира поблизу и гледа: зетот е Бандо, а невестата таа самата; но како што наближува, сè повеќе ја фаќа страв, зашто гледа: невестата не е таа, туку некоја друга жена; почнува да плаче и да го трга Банда да не се венчава, но попот Матлија му дава знак на питропот Танаско и тој ја фаќа за раменици и ја вади од црквата надвор; надвор гробарите го пречекуваат Танаска и му велат: ”Ние сме готови: го ископавме гробот”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По тој ист пат нејзините мисли и понатаму непречено ќе слегуваат кон полето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оттаму, од нејзината могила, таа ќе ја гледа куќата во која ги поминала сите тешки и сите среќни години, како и најголемиот дел од патот, оној единствен пат по кој во една далечна ноќ се качуваше кон ѕвездите и кон планината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
БАЈАЧКАТА: Што вели докторот? ВЕРА: Вели лежи девет месеци. БАЈАЧКАТА: А ти? ВЕРА: Треба некој да гледа куќа девет месеци.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Има среќа Пеличка, си вели во себе баба Перса, а Пелагија е принудена да се врати во годините наназад и да стигне до она ритче во средината на селото Долнени од каде се гледаше куќата на убавата и питома учителка со мал дефект на едната рака, која, заради ујот на Ангелина да расипува животни радости, не му стана жена на младиот претседател на селскиот Одбор!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Козлето одеше по својот пат, од далечина ја гледаше куќата на Сеген, нејзиниот довчерашен затвор. Беше во зенитот на својата среќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Низ прозорецот што свртен кон југ, ги гледа куќите изнаредени под брегот и крај џадето што оди во крајезерскиот град: куќите се различни по височина и по материјалот од кој се градени: некои се на еден кат, некои поткренати на два, некои се со печени тули, некои со плитари, некои со камен, некои со плотици, некои измачкани, некои не; некои со ограден двор, некои одградени.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ќе видиш дека пред вас ќе си појдам дома, вели, јас ја гледам куќата, вели, ене ја ондека.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)