врне (гл.) - дожд (имн.)

Ноќта: Песната. море. пладне Излегува девојче од морето Од сладоста на нејзината кожа Врне Дожд.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Врне дожд Од боските на момето Не му се радувам Само јас Туку И Морето.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Кога тргна за театарот врнеше дожд со грмотевици. Но таа ништо не слушаше и не гледаше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Што прават облаците во тој крај? Дали врне дожд?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Тоа утро, кога првпат разговаравме за трагите што никогаш не можеш да ги забележиш овде, под Сина Скала, надвор врнеше дожд, јас не отидов на училиште, а денот беше сосема беззначаен бидејќи сиот беше собран во една парталава сива облека; потсетуваше на изнемоштен изѕемнат бедник; стоеше под стреата и тоа пред самиот прозорец.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ДАСКАЛОВ
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се најдовме надвор, повторно. Почнуваше да врне дожд, а ние немавме чадор.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Надвор врнеше дожд со ветер кој удираше по џамовите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Вчера нацртав една многу голема, доста ретка ноќна пеперутка што ја викаат мртовечка глава, со колорит со зачудувачка префинетост, црна, сива, нијансирана бела и со кармински одблесоци, или сето тоа магливо се врти околу маслинозелената боја; многу е голема.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Салата во која престојуваме кога врне дожд личи на третокласна чекалница во некое зачмаено село, особено поради тоа што има умоболни кои секогаш носат шапка, очила, стап и облека за патување, речиси како во приморските летувалишта, и кои тука се претставуваат како минувачи…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А лапајцата не запира. Се отворило небото и се истура. Врне дожд со снег, врне железо. Дроби.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дождот ја замива земјата околу него, ја заметува крвта. Да не се знае што станало тука. Може само затоа врне дождот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не возеше кола, како на пример Влатче или Тодор, в канцеларија доаѓаше пешки, понекогаш кога врнеше дожд или имаше напаѓано голем снег, доаѓаше со такси до канцеларијата, кое со оглед на големината на градот не можеше да биде скапо.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Постепено се слуша грмотевица. Врне дожд.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не врнат дождови, под отвореното небо.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Легнав и гледав веднаш до мене како да врне дожд од куршуми од митралезот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И така долго претворен во дожд сал блиското давење на моторите и чадот од другата страна на уличниот порој ме враќа и потсетува дека седам во тремот додека врне дожд додека врне додека врне долгоочекуваниот градски дожд на летната квечерина.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И наеднаш врне дожд тој тече по долгите опуштени лисја на црешата трепери по ливчињата на јасиката го мекне липиното цвеќе и тремот станува трем на шумска колиба сред летна луња.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
* Седам во тремот додека врне дождот а чинам дека тече по мене по моите вршки и лисја по моите гранки по стеблата по корењата по моите мравки тече по мојата шума по мојата земја по мојата мисла тече по мојата изненада закопана во брчките го брише мојот уплав мојот страв мојата осаменост во бесоницата во трептеж во напуштеност врви по дамарите мои се вовлечува во моите очи дождот што ме буди што крепи што плоди и јас станав извор што ѕвони цвет што се шири плод што се дрочи додека живеам и растам во оваа стара шума на моето постоење во вишнава гора во шумниве лисја.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И сал едноличен шум на стреата како од искони и еден убав мир како пред моите милиони години во библиските шуми додека врне дожд додека чади тревата додека дишам.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Надвор врне дожд и прозорците се влажни.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Да влезеше во тој момент некој намерник во келијата сигурно ќе му го поставеше она судбинско прашање: нели надвор врне дожд?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Затоа не треба ни да врне дожд, непрекинат, во танки нишки.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И, уште долго, единствените денови кога излегувавме на прошетка беа деновите кога врнеше дожд и немаше сонце.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Пак врне дожд, просто гадно време.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ЉУБА: Тоа беше на осми октомври, и врнеше дожд, - затоа што, јас си спомнувам, санитарците беа во мокри мантили, и моето лице беше мокро додека ме носеа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Времето надвор уште повеќе се беше стушило и врнеше дожд со крупни капки.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Блазе си им, си велам, на високите планини: на нив постојано врне дожд.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)