види (гл.) - себеси (зам.)

Од неизвесности составен и од осама, Македониј ги изучувал градбата и поредокот на бестелесното и имал дарби да разговара само со она кое се случувало векови и векови потоа. MARAN ATA, кога извикал патријархот, Македониј си ги собрал солзите свои во крпчето свое и рекол: одново згрешивте - ме проколнавте, но ме возгордеавте и сега ќе ме замени следниот кога веќе никаде не е оној кого само вие го гледате насекаде. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На истото место кај што век и пол подоцна ја соѕидале Αγια Σοφιαζ лежи султанот Бајазит Втори кој загледан во летот на своите соколи подарени од Норвешка копнеел качен на бел коњ, украсен со златни узди и узенгии, да се види себеси како влегува во катедралата Св. Петар и како се упатува право кон олтарот во кој да го одмори својот бел коњ и тука да го напои и назоба...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Се виде себеси како стои таму, во нејасната светлина на ламбата, сред мирисот на бубалките и на евтиниот парфем, и со чувство на пораз и на отпор, што дури и во тој момент беше помешано со мислата на белото тело на Кетрин, смрзнато засекогаш од хипнотичната моќ на Партијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Виде соба осветлена со свеќа, со простран кревет покриен со бел покривач и се виде себеси, како дете од девет или десет години, како седи на подот, тресе една кутија со коцки и возбудено се смее.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа не виде лице, туку се виде себеси од пред дваесет и пет години.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се виде себеси како ловен трофеј обесен на ѕидот во собата на Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На овие зборови Јана се виде себеси како на бината на состанокот на АФЖ бунтовно зборува за правата на жените во новото општество.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Само што помисли дека безвременската самотија нема крај, - се виде себеси во букет црвени рози.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се виде себеси со црни плетенки, како со баба ѝ игра петкаменца пред амбарот во селото, ќошето каде што се слеваа звуците од двете џамии, се сети на првиот украден поглед на Томо во соколааната, на средношколската матурска забава и себе како кралица на вечерта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се виде себеси како откос кој лежи немоќно пред острицата на Томовата коса.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во тој затворен простор се виде себеси како лебди, но не сама, се уште цврсто ја држеше сигурната рака.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Не одустанувате од својата игра и горди сте што имате свој медиум за да се убедите дека не сте без вредност?“ Отец Симеон зачудено ги дигна веѓите и се виде себеси во своите илјади облици, за миг испитувајќи дали овој црн тип со долги нозе му ја открива вистината.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Вистина е, во неговиот филџан тогаш, всушност, виде сè, а во сите тие нешта што му ги кажа единствено не се виде себеси.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во сонот се виде себеси во гаражата на мајстор Ратко. Како во гаражата на мајстор Ратко.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во сонот се виде себеси на некое место целото облеано во белина, а некаде ем далеку ем блиску некаде, гледа еден пат како право се искачува косо кон некоја нагорнина и знае дека кога ќе се излезе таму горе на рудината се излегува над некое езеро со сина вода како да не некое море.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Една ноќ само, токму пред разбудување, се виде себеси остарен, побелен и свиткан, како цупка пред Чифте-амамот, чекајќи некого да излезе оттаму.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но стоел, сакал да ја види таа љубов, сакал да се види себеси по триесет и една или две години.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не сфаќал. Шеснаесет години! Премногу за маки на сирак, премалку сѐ да се знае.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не сум баш сигурен дека многумина од нас би го прифатиле тоа како добар опис на кампската иронија, која – барем онака како што ја опишав – не им остава на своите практичари многу простор за самоизземање.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И покрај искреното уживање во апсурдните и бизарни сексистички прикажувања, ироничното присвојување на женственоста од страна на машката геј-култура не изразува отсуство на лична вмешаност во тие прикажувања, ниту чувство на неранливост од симболичното насилство на редуктивните стереотипи.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Покажува жизнерадосност од идентификувањето со најдолните од долните и ознаменува отпор кон културната технологија што предизвикува општествено исклучување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Напротив, укажува волја да се видиш себеси во таквите сексистички прикажувања.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А кога се сврти, ја фати неумолив ужас: на десетина чекори зад себе се виде себеси.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дали дека сега се разликуваа едната од другата?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но сепак малку подоцна Филип Д. (во тоа сосема е сигурен) наеднаш се виде себеси поставен на огромната височина на денот , таму од каде што преку планините можеш да ја видиш ноќта во нејзиното мрачно легло; или, (што исто така беше можно) се виде качен на високата планина на ноќта па оттаму, преку ридовите, го гледаше денот како забрзано ја освојува планината.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)