вели (гл.) - за (предл.)

Обично се вели за манџата чмее чудило — нешто за чудење шаит — сведок шака — смеа, шега, нешто несериозно шеј — предмет шепнипокров — шепотење под покров со младата невеста шилеже — ланско јагне шубе — сомнение шупур — чешма со шупурка шутарка — скршено грне, бардаче, ќуп.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се потпалува и си ја поткаснува долната муцка. „Море, мајката“, — си вели за себе. — Ами ваа пустина не била вдовица!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ами, ти само кажи шо сакаш, шо ни куќа има сѐ е твое. A шо велиш за бакрданик, дал господ и мумурузно и сланина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Откако само еден момент ги погледна држејќи се со рацете по колковите како да се исправа од работата, му ја подаде раката на Котета, воедно велејќи за поздравувањата и со братучедите што беа еднакво одмерено и здржано срдечни: - Ај добредојдовте... .
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Малер“, постојано велеше за себе, раскажувајќи им ги до детали, речиси со сласт, и најбаналните настани од кои тој излегол насамарен, излажан и поразен.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
„Абре, аман“, рече потоа Жабе, „тој не вели за тебе дека си штир, туку за бунарон“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Тоа – не знам. Едни велат политички, други велат за шверц. Со пеницилин, со девизи. Не знам...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
ФРОСА: Вистина, вистина, останало од старите - адет кога излегува некој од куќи за на печалба да се стави софра. Велат за пак да си се врати на софрата — дома.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Многу рано те дадоа да пцовисаш, си велам за себе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Колку голем лицемер, колку голем лицемер, си велам за началникот на логорот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така велиме за тој (тие) со кој (кои) заедно бевме во строј, во долгите ноќни маршеви под дожд или снег, во рововите и бункерите, во влажните и студени земјанки, на боиштата и заедно долги години ја голтавме горчината на поразот, искоренувањето и туѓината.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И, како што се вели за некого дека откога ќе се попари од млеко потоа дува и на маштеница, така по оваа случка и Фигаро почна да бега дури и од мувите!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Сега за кој човек сакате, вели за кој човек сакате да знаете уште колку време ќе живее. Конецов се ќе ни каже, вели, огнот се ќе ни каже. - И ние кажуваме имиња од луѓе што ги мразиме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)