вели (гл.) - мајка (имн.)

Дојдоа, велеше мајка ми, поитри луѓе, копаа, се обогатија, а татко ми остана и натаму со своите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не сфаќам. Збунет сум. - Зошто те родив толку будала бре синко, - ми вели мајка ми.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Гледај сега добро, - ѝ вели мајка и, ја прегрнува преку рамена и полека ја поведува покрај цртежите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Што правите, вели брат ми. - Кусури, вели мајка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Леле, ќерко, вели мајка, од кај му се собра олку лоша крв во снагата, вели и му го брише челото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уште мајка ми велеше: „Кога се раѓа женско и стреите плачат“. Јас тогаш не знаев оти така ми вели мајка, ама сега знам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Белки пијавиците ќе му ја намалат лошата крв, вели мајка, белки со нив ќе му поолесни.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е да простиш, свате, од ова немаме подолу, ќе вели мајка ѝ на Велика, немаме ни повеќе, ни помалку, ќе вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да се саштиса човек! Така велеше мајка му, Влаинката од Белица.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сотирчо е готов да ја надуе гајдата како што вели мајка им, тешко му е да биде така влечен, а згора на тоа денот се смрачува, горе на небото како да се насобраа црни облаци и од време на време росолеа, пуштаа ситен дожд за дојденците да се намачкат сосема со кал и да се намократ и нивните бовчалаци, вреќи и сандучиња, како и самите тие.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
— „И научи, кучката една“ — си велеше мајка ѝ со умот, кога на крајот на учебната година, на свети Кирил и Методи, даскалот Бино пак одржа цел говор за неа пред оние исти родители, пред кои есеноска одржа за нејзиното стапнување во училиштето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но сега беа други времиња. Друга нафака, како што велеше Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Не се корне лесно солза мајкина. Таа има свои длабоки корени во душата”, велеше Мајка во најтажните мигови на животот, кога губеше рожба, дел од своето семејство на двете страни од границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Најважно е да не се нервираш и да не јадеш свинско месо - вели мајка ми.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- Немој да се прашуваш, бидејќи така никогаш нема да преживееш - вели мајка ми со некој непознат, скаутски тон.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- Е, Зоки, сине, - вели мајка му, - почекај малку! Па така не прават гостите!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Во јануари не пренесоа во еден голем манастир. Надвор од градот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ристе, - велеше мајка Евгенија - во горното мало? - Пандовци, Петревци, Наковци...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Златна несреќна мајкина, - велеше мајката претурајќи по ковчегот и ронејќи горешти солзи.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А ,жената без машка рака, не може ни од дожд, ни од сонце да се брани", велеше мајка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како да сум излегла од жива кал, од мочуриште. „Ако не сака господ да те загуби, велеше мајка, сѐ ќе се најде нешто да те избави.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, било за да останам, ниеден куршум не ме фаќа. „Некогаш и господ ќе те види и ќе се замеша, велеше мајка, и да не го викаш ќе те побара, ќе застане да те брани.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ете што направи Мокриев, вели мајка, мокри коските да му останат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни збор да ми дојде на уста, ни солза можам да измолам, да пуштам. „Животот е роса, велеше мајка, ќе светне и ќе загине.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— И вистина е кисела, вели мајка, веќе меури фрла нагоре...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Како бидувало така, вели мајка, барем по една чаша маштеница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Политиката е курва, вели мајка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Леле, јас само зборувам, вели мајка и тргнува, пак се повраќа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Човек што нѐ затекнува на јадење, вели мајка, не може да нѐ мрази.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не гнаси се дека образите ми се извалкани од солзи, вели мајка, и не знае кон кај да тргне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Немој, Тимјане, не мешај се повеќе во политики, му вели мајка на татка и му го забришува лицето, му ја крева потта од очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некое куче нѐ подлавнува, петлите кукурикаат по плотовите, сѐ околу нас пее. „Околу Ѓурѓовден, велеше мајка, секое дрво знае да пее и секое дрво да се радува.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не, да ве поиспратиме, вели мајка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Молчи, вели мајка, нели остана жив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нагаѓам потамина. „Децата се бостан“, велеше мајка, „дури да се свртиш пораснале.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си збирам грутки, укрупи, што велеше мајка, ми се заградува овдека вака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Знам – одговара тетка Наде – не треба мене да ми кажуваш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- „Прстен”? – вели мајка ми. – Убав е. И вистинит.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)