11. Лежи песната ранета на твоите овенати усни  и млакиот шепот сака некому да ја рече  Никој не слуша  Бараат очите твои низ ноќта в ноќ што се мрачи  и стихот со болката измешан  не може дално да оди  Никој не слуша  Те слуша болката само  и неа сега ја слушаш  сал ти  Во овој мрак што се грчи  самотата станува болка  песната станува болка  болка е сета ноќ  Ноќта го испи мракот и стине во шепотот млак  во очите песната бледнее  и немо се пробива мракот  пред потполниот мрак
               
             
           
            
            
              „Елегии за тебе“
               од Матеја Матевски 
              (2009)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Сѐ бледнееше и тонеше во еден свет на сенки во кој, на крајот, луѓето не беа сигурни ни во датумот од годината.
               
             
           
            
            
              „1984“
               од Џорџ Орвел 
              (1998)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Ние - тоа е заменката на повторно пронајдената автентичност, а отсега тоа е име за             обврзувачката хомогеност; беше тоа топол простор на братството по оружје, сега е             празна падина на која бледнее и се замрзнува јавниот живот; беше тоа раѓање на една             заедница самата од себе, сега тоа е исчезнување на секакво растојание, па затоа и на             секоја можност за соочување на нејзините членови; беше тоа крик на револт, сега е             солилоквиј на моќта.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 6-7“
              
              (1994)