бев (гл.) - слеп (прид.)

Неговото здравје беше лошо. Беше слеп и покриен со чиреви.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Подигнувајќи се со напор, ги подигна рацете кон небото и повика, “Нека е фален Господ Бог!
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
14. Во Полска или некаде во тој крај некој стар рабин одеше по олуја од едно село во друго.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Беше слеп, беспомошен, избезумен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Најлошо е што бев слеп за својот ужасно изменет и опасен лик.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Се враќав таму каде што живеев порано.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Одговара: „Бев слеп пред времето. Но, какво прекрасно слепило“. ***
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сопственикот на Пансионот, Вајс, беше слеп.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не се опцу себеси, оти тогаш беше слеп и глув, а најмногу од сѐ исплашен.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Зашто не беше слеп.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Некој ова може да го доживее како деградација на уметноста, но едноставно станува збор за тоа да се „озакони“ теориското промислување и на она што со уживање се консумира.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мнозина теоретичари се сложиле дека во овие дихотомии постепено е воведуван поимот уживање којшто постепено ги расточувал, кој беше слепа дамка на поранешните сериозни анализи и кој ги воведе прашањата на желба, нагон, фантазија, афективно вложување на набљудувачот итн., и го менуваше тежиштето на критичката анализа од продукцијата кон консумацијата (како поим што го заменува дотогашниот повеќе неутрален: рецепција).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Маргина 37 173 музиката: едновре­мено од квази-интелектуалистичка дистанца, но и од позиција на по­ мал­ку или повеќе фанатичен консу­мент.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бев задишан но и лут на себеси.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ако бев слеп ќе знаев дека не си ти – ѝ реков – поинаку мирисаш од неа, но гледајќи те не знам што да речам - а потоа налутен и на себеси и на жената отрчав низ коридорот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На тој смрзнат Бадник, таинствено завиткан во жолта гуња и ретки крпи магла, сликата што минуваше пред човекот мртво се огледуваше во неговите очи; тој беше слеп за сѐ околу себе и газеше како смрт, не можеше да се сети како стана сето тоа?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Цела ноќ можеше да вика по нас, глупавиот пак да не имаше некоја друга работа, - беше слеп, не гледаше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Триесет години минаа. Куќата во која ми се открија тие фантазии е урната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пропатував бројни европски земји. Заборавив илјадници страници и илјадници незаменливи човечки лица, но склон сум да мислам дека, во суштина, никогаш не сум стапнал со нога вон таа библиотека и вон таа градина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сѐ што оттогаш работев, и сето она што ќе го работам е тоа дека просто плетам и расплеткувам приказни настанати од некои претходни приказни.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Палермо во кој луѓето се борат со ножеви и во кој свират гитари талкаше (како што ми рекоа) зад аголот, но оние кои ги населуваа моите утра и внесоа прекрасен ужас во моите ноќи беа слепиот гусар на Р. Л. Стивенсон, кој умира под коњски копита, и предавникот што го напушта својот пријател на месечината, и патникот низ време кој од иднината донел белузлав цвет, и духот многу столетија затворен во Соломоновиот ќуп, и Пророкот под вел од Курасан кој ја криеше својата лепра под вел од бела свила проткаен со скапоцени камења.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се обиде да вреска и можеше да вреска силно и високо и остро во собата, како мозокот да му истечува, десното око и десното уво како да му ги отсекуваат, беше слеп и глув, сиот оган и ужас, сиот паника и сиот смрт.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Беше слеп на левото око, тоа веќе не му припаѓаше нему. Сега тоа беше непријателска територија.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Народот тогаш беше слеп за писмо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)