бев (гл.) - пијан (прид.)

Кочо тргна прекупат в крчма. Тој одеше замислен и не забележа од кај му се испречи некаква кална фигура, во градски алишта, со искривен качкет. Човекот беше пијан.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој не беше пијан, ниту некој од оние неранимајковци, што ветер ги вее. Сосема не. Прибран човек. Темелен. На место.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Анџијата промрморе нешто незадоволно и, смуртен, стана тетеравејќи се, како да беше пијан.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Седеа на шанкот, таа веќе беше пијана.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Говореше доста неповрзано, господин судија, и јас навистина не знам на што се должеше тоа; изгледаше необично возбуден; не, не беше пијан, во тоа сум убедена; беше само возбуден; кога му реков дека е возбуден, тој рече: „Да, се разбира; знаеш ли што значи по толку години да се најдеш под вистинско небо?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Бев пијан. И сега сум пијан. Не верувам дека предизвикував.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Швајн, Швајн...“ Војникот беше пијан и навреден.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Среќен - несреќен ти роденден - нероденден, свети оче.“ Беа пијани.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не беше пијан. Само се бореше со здодевноста.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Беа пијани, разграштени - едниот во темна фанела, без своето темнозелено палто. Сега беа пријатели.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Беше пијан, со надеж подзеде шоферот. - Ви давам збор, беше пијан.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Иако лутата течност не беше варена од зрела `рж бев пијан и безумен и знаев дека сите во крчмата се плашат од моите очи - улишта на пакост и закана.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Заспав можеби, бев пијан од љубовна магија Го слушам шепотот на срцето во нејзините широки гради, раскошни одаи од АН со згужвана постелнина ко растурени крошни.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Годината кога ги нафрлаа сите книги на плоштадот и ги запалија и сите беа пијани и се смееја.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)