танцување (ср.)
Песната и танцот мора да настанале во исто време, а најраното танцување се изведувало со придружба на пеење.
„Бетовен“
од Џорџ Александер Фишер (превод Јана Андреевска)
(1905)
Заборавивте на вашите ритуали со маски Го изгубивте ритмот на танцувањето на идолопоклониците...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Следниот чекор бил да се свират овие мелодии без танцување.
„Бетовен“
од Џорџ Александер Фишер (превод Јана Андреевска)
(1905)
Таа таму одеше во школа за танцување.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Како што луѓето напредувале во уметноста и станале способни да произведуваат инструменти со кои ќе произведуваат музика за танцување, веднаш е очигледно дека оние лица кои не танцувале, чувствувале задоволство од слушањето.
„Бетовен“
од Џорџ Александер Фишер (превод Јана Андреевска)
(1905)
Игравме на неколку песни што беа адекватни за танцување.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
По некое време било откриено дека промената на тоналитетот го зголемувала ефектот и, кога се компонирала чисто оркестарска музика која не била наменета за употреба во танцувањето, пооригиналните композитори понекогаш дозволувале строгата танцова форма да мирува во еден или два става, за да им се овозможи да се обидат во друг стил, а исто така и за контраст.
„Бетовен“
од Џорџ Александер Фишер (превод Јана Андреевска)
(1905)
Кога дошол во Виена и додека живеел кај принцот Лихновски, направил многу отстапки за јавното мислење – купил дворски костум, па дури земал и часови по танцување, но никогаш не научил да танцува, ниту научил како да го носи дворското одело и набрзо со гадење се откажал од двете.
„Бетовен“
од Џорџ Александер Фишер (превод Јана Андреевска)
(1905)
Времето за танцување помина, времето за љубовење помина и тој разбра дека веќе нема време за ништо, дека животот му се изменил, не по негова волја, туку по волјата на колективната судбина.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Полетуваше по неа, полн со топлината на таа своја тивка игра, во која потреперуваше и некаков безшумен лет на преперуга, некакво бело танцување, и некаков безграничен устрем на галеб, во таа бес тежинска собраност на сѐ, што постоеше од него, само во тој поглед.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
