мој (прид.)
Сѐ почна на свадбата моја, вели, мажот ми го зедоа од венчавка, од пред олтар, вели, после ги зедоа и браќата негови и таткото нивни.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Војниците им рекле дека сите нѐ убиле и им ги покажале чешелот, огледалото, шнолите, панделките мои.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Кажи, вели. — Зошто мојот маж е отстранет од теренот?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Моите пријатели - сликари, писатели, интелектуалци - живееја во среќна опозиција на режимот, сите дисиденти, сите во подземје...
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Преобразбата се одигра пред моите очи.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Мојот дом стана засолниште за елитата.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Упорно се бдееше над моите последни чекори.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Таа, иако исчезната одамна, успеваше да живее и да го оживува моето детство, со истите илузии.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Бедник вовиркајќи се во моето тело. со нокти душата во мразно око, ми ја закопа...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Моите братучеди беа многу палави момчиња и никако не им се фаќаше крајот.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Кога би имал камера и кога би зумирал, човек би можел да ја види мојата отворена дланка и грчот на лицето во настојувањето да ги видам поединостите.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Сликите во мојата и во неговата глава очигледно многу се разликуваат.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Не знам, мојот млад пријател, дали и колку би можел да допре до овие мои размисли за некогашниот Пасаж? (Дури и гласовите на продавачките што некогаш шетаа зад витрините повторно се овде.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
„Не скршнувај од асфалтот, можеш да зацапаш во локвата“, е еден од честите другарски совети на мојот пријател.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Немојте овде да спиете, вели, има диви ѕверови. Повелете во мојата колиба.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Синко мој, нема подобри услови и подобри времиња, без подобри луѓе, без работа и без саможртва.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Би сакал, добри мои, да го завршам овој разговор со мојата песна “Нашето знаме“
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
- Песнава моја е ѕун на полето - еднаш испеана стопати ќе екне.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Во твојот златен кафез затворена песната моја ќе секне.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
За желбите наши, ваши, мои, твои можеме да зборуваме долго.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
