испади (св.)
Поза
Додека месечината од мракот
парампарче прави во нас
несвесното е распослано
како освојувачот пред Рим
кајшто сите патишта водат
тој што во тебе бара
сличности
со историски ликови
фрески
соѕвездија
твој домородец е
варварин биди
испади го
биди
на оваа гозба нема
ни мудрости ни шлаканици
ќе се сликаме голи и гладни
додека ги јадеме
животот
и лебот на љубовта
и за твојот и за нивниот
мирен
сон.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
И ја фанал за косите и ја испадил сос детето. И она отишла у еден роднина.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Што мислите, момчета, ги прашал со солзи во очите, ќе ги испадиме ли враговите од нашата мила родина?
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
И, Европа дури им се потсмеваше на неговите соништа да го испади Исуса од црквата, Бајазит, со висок турбан и ретки дијадеми на главата, добро знаеше дека пропаѓа секоја мисла која престанува да се движи и затоа извика: вие, Европјани, не плашете се од мене туку од моите соништа и од мојата упорност плашете се...
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Ќе ги испадиме, господин капетан, рекле двајцата наеднаш.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ништо. Барем не ме искара, не ме испади.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Над Прењес почнува делникот обременет со чемерот на испадените, раскуќените, раздојдените, разнебитените и размеѓените...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Наеднаш во него зовре гнасењето кон таа кобна муцка и тој сега мораше да стори сѐ, за што имаше сили, само да го испади од тука.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ама еден Германец ги пропцу: кљав, кљув и ги испади.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
