замали (св.)
Татко почнува да шета со очите по трпезата и го замалува вртењето на залакот во устата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Мисајле само кркори: испушта некои гласови, како да ждрига од жиговина и замалува човекот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Влегов во бараката и слушам замалено плачење.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Само замалува и не прима никакво јадење.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Почнав одново да каш-лам, да замалувам и на жената ѝ дојде нешто како криво.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Обравчињата ѝ горат, не замалува огнот. Ко жарје во кација нацрпени и горат. И очињата со крв ѝ се облечени.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе замали огнот, а ние ќе ги пособереме гламните, не го оставаме да згасне.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Му замалел веќе и гласот, нема сила да заплаче.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Си зборува и замалува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Гласот веќе ми замалува, кон никаде не оди.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Уште ми шавнува нивното подзинување и нивното замалено викање: лепче, лепче!
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Веќе сум замалена, предадена, кога ме извлекоа од под коњот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Стенкам така, а дишењето ми замалува, сѐ покусо ми станува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Дождот го мие, го плави, а тоа уште потклоцува, замалува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Само, каде е да се врати. Досега требаше да имаме ручано а таа не е ни дојдена: допрва треба нешто да замакали за јадење!
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Скрез офна така силно, што Цанул се исплаши, ја фрли вилата и избега; Цанулица замалена од страв, стрчна кон Скрез, му ја извади забуцаната вила и му ја изврза раната со шамија за да му ја запре крвта што бликаше на сите страни; го одврза коњот, му помогна да се качи и тргнаа в град на болница.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Речи му чинев така на Јона и - плачи, плачи, плачи над Роса, дури да замалам. Ја гледам како кашла, заоѓа и помодрува. Море, море - зорт, море.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
— На судење, вели, ѝ трепери гласот, ѝ замалуваат зборовите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
