геноцид (м.)
      
      
        
          
          
        
        
              
          Она што сега го прочитавте ги става рамните потпетици и геноцидот во исто рамниште.
        
      
    
    
    
      „МАРГИНА бр. 8-9“
        
        (1994)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Во постмодерниов момент, можеме да ги видиме сите истовремено - аскетизмот на триесеттите, геноцидот на четириесеттите, рамните потпетици на седумдесеттите, - вртоглаво се движиме низ милениумот, како да тонеме и при тоа го гледаме сето наше минато.
        
      
    
    
    
      „МАРГИНА бр. 8-9“
        
        (1994)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Се покажало дека овој геноцид врз ерменското население не бил никаков спонтан чин, туку бил организиран од крвавиот султан.
        
      
    
    
    
      „Солунските атентати 1903“
         од Крсте Битоски 
        (2003)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Геноцидот е нивна навика. -Тие воспоставуваа вештачка немаштија, лишувајќи ги мирољубивите луѓе од     природните наследства на земјените изобилства и Божјите дарови.
        
      
    
    
    
      „МАРГИНА бр. 32-33“
        
        (1996)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Мислам дека филмот го става геноцидот и ниските чевли во слична - периферна зона на приоритети.
        
      
    
    
    
      „МАРГИНА бр. 8-9“
        
        (1994)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Убиствата меѓу Индијците и Пакистанците во Кашмир, Геноцидот над Бошњаците.
        
      
    
    
    
      „Светилка за Ханука“
         од Томислав Османли 
        (2008)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Па се опулив по странците, гостите од кај младоженецот, што некогаш биле „наши“, а отишле бегајќи од војната и таму, како раселени, биле подложени на претопување, геноцид, што и да е... и сега бедно изгледаа.
        
      
    
    
    
      „И ѓаволот чита пРада“
         од Рада Петрушева 
        (2013)
        
        
    
    
  
      
      
        
          
          
        
        
              
          Неговиот современ геноцид, неговата жртва сепаленица, неговиот нов холокаустум.
        
      
    
    
    
      „Светилка за Ханука“
         од Томислав Османли 
        (2008)
        
        
    
    
   
   
         
	        